ආදරණීය නිමාලි වෙතටයි.... By ඉසුරු චාමර සෝමවීර​

ආදරණීය නිමාලි වෙතටයි
2002. 2. 27
තෙරුවන් සරණයි !
ආදරණීය නිමාලි වෙතටයි,
මට වැරදූනා. නිමාලි, මට ඔයාට ආදරණීය නිමාලි කියලා ලියන්න අයිතියක් නැහැ. ඔයා දන්නවා ඇතිනෙ දැන් මම රස්සාවට යන්නෙ නැහැ. මේ දවස්වල අත මිට හරි හිඟයි. ඒත් මං හොඳින් ඉන්නවා. ජීවිතේ කවදාවත්ම නොදැනිච්ච නිරෝගීකමක් දැන් මට දැනෙනවා. ඔයත් හොඳින් ඇති කියලා හිතනවා. මං මේ ලියන්නෙ ගිගුම්ගෙ බෝඩිමේ ඉඳන්. එදා හවස ඔයා ගෙදරින් ගිය ගමන්ම වගේ මාත් ගෙදරින් ආවා. දොරේ යතුර අර අඹ ගහ මුල තියන බෝගන්විලා පෝච්චිය යට ඇති. ඒ ආපු ගමන් තාමත් මම ගිගුම්ගෙ බෝඩිමේ.
අම්මලා; අපේ අම්මලා, ඔයගොල්ලන්ගෙ අම්මලා, හැමෝම මාව හොයනවා ඇති. ඒත් කරන්න දෙයක් නැහැ. මට තීරණේකට එන්න, හිත හදා ගන්න ටික දවසක් ගියා. ඒකයි මම හැංගිලා හිටියෙ.
ඉතිං.....? කියන්න ගොඩක් දේවල් තියනවා. ඒත් ගිගුම්ගෙ මේස ලාච්චුවෙ තියෙන්නෙ කොළ බොහොම පොඩ්ඩයි. පුළුවන් තරම් කෙටියෙන් මම ලියන්නම්. මේ එක්කම අපේ ගෙදරටත් ලියුමක් ලියන්න ඕනෙ. එක අතකට මට තීරණය කරන්න දේකුත් නැහැ. හැමදේම ඔයාලා තීරණය කරලා, තීරණය වෙලා ඉවරනෙ. මට තියෙන්නෙ ඔළුව නමන්න විතරයි.

මං දන්නවා මේ ඔක්කොටම මුල අර රමණි කියන පරට්ටිගෙ කේළං. එක අතකට මං රමණි ගැන නරකෙට හිතන එක වැරදියි. මමයි එතන වැරදි. වැරැද්ද රමණිට කලින්, බොහොම කලින් ඔයාව කසාද බඳින්න කලින් ඒ දේවල් ඔයාට නොකියපු එකයි. රමණි ඔයාගෙ යාළුවා. එයා ඔයාට උදව් කළා. දැන් මට හිතෙනවා මට කියා ගන්න බැරුව තිබිච්ච ඒවා ඔයාට කියලා රමණි මටත් කළේ උදව්වක් කියලා. රමණි නිතරම ඔයාව හම්බවෙන්න එනවා ඇතිනෙ. කියන්න රමණිට මං බොහොම ස්තුතියි කිව්වා කියලා. දැන්නම් ඔයාට කියන්න රමණි ගාව ඒ තරං දෙයක් නැතුව ඇති. මං මෙහාට ආපු දා ඉඳලා ගිගුම් ඔෆිස් යන්නෙ කෝච්චියෙ නෙමේ.
මට ඔයා ගැන ලොකු දූකක් තියනවා. මගෙ අම්මා තාත්තා ගැන ලොකු දූකක් තියනවා. පපුවෙ ලොකු ගලක් හිරවෙලා වගේ වෙලාවකට මට දැනෙනවා. ඒත් මං දැන් මේ ගෙවන්නෙ මගෙ ජීවිතේ නිදහස්ම දවස්. මොකද මම දැන් මම ම නිසා. රමණි කිව්වට වැඩිය දේවල් , ඔයාට මං කිවයුතුව තිබුණු ඒත් නොකිව්ව දේවල් මම දැන් ඔයාට කියන්නම්. මං එහෙම කියන්නෙ ඒ දේවල් ඔයාට දැන ගැනීමේ අයිතියක් තියනවා කියලා මම විශ්වාස කරන නිසා. අනික මට තවදූරටත් මාව සැහැල්ලු කරගන්න උවමනා නිසා.
එදා හවස මං ගෙදරට ආපු ගමන්ම ඔයා මට දමලා ගැහුවෙ මං පිළිකුල්ම කරන වචනෙං. ඒකෙන් මාව රිද්දෝපු පළවෙනියා ඔයා නෙමේ. හැබැයි අන්තිමයත් ඔයා නොවෙන වග මම දන්නවා. එදා මම එනකොට දොරවල් ජනෙල් ඔක්කෙම වහලා තිබිච්ච නිසා මම හිතුවෙ ඔයා ඔෆිස් ඇරිලා ඇවිල්ලා නැතුව ඇති කියලා. ඒත් ඔයා අපේ කාමරේ ඇඳ උඩ කරුවලේම , සාරිය පිටින්ම , කොණ්ඩෙ කඩාගෙන , කොට්ටයක් තුරුල් කරන් ඉන්නවා දැක්කම මට තේරුණා කොතන හරි මොනවා හරි වැරුද්දක් සිද්ද වෙලා තියනවා කියලා .
"ponce....."
ඔයා ලිප්ස්ටික් බොඳ වෙච්ච ඔය ලස්සන තොල් උල් කරලා ගිරිය යටින් බළල් සද්දෙකින් කෑ ගැහුවා. මට හැම දෙයක්ම හොඳට තේරුණා.
මුලින්ම මට ඔය ජරා තුප්පහි වචනෙන් බැන්නෙ අපිට අටේ පංතියෙදි පී . ටී කරපු කුලරත්න සර් '' නිකං ponce කෙනෙක් වගේ නැතුව හොඳට අත උස්සලා බෝල් කරපං බුරුවො '' ක්රිකට් ප්රැක්ටිස් වලදි සර් මගෙ ඇඟට කඩන් පැන්නා. අපේ පංතියෙ හිටිය ක්රීඩා වලට අදක්ෂම ළමයා මම. ponce කියන වචනෙට මලලසේකර ඩික්ෂනරියෙ දීලා තියන තේරුම ගණිකාවන්ගෙන් යැපෙන්නා. එදා කුලරත්න සර් බැන්නට පස්සෙ මම මං අද තව වෙනකං බෝලයක්වත් බැට් එකක්වත් අතින් අල්ලලා නැහැ. එදායින් පස්සෙ පී. ටී තියන දවසට එක්කො මම ඉස්කෝලෙ යන්නෙ නැහැ. එක්කො මට පී. ටී පීරියඩ් එකේදි බඩේ අමාරු , ඔළුව කැක්කුම්, කලන්ත හැදෙනවා. අපේ පංතියෙ කොල්ලො මං දිහා බැලුවෙ බිඳෙන වීදූරු බඩුවක් දිහා බලනවා වගේ. සමහරවිට මං නැති තැන උං මට හිනා වෙන්න ඇති. මං බොහොම කීකරු නිෂ්ශබ්ද ළමයෙක් හින්දා, ගුරුවරුන්ගෙ සුරතලෙක් හින්දා උං මං දිහා බැලුවෙ උංගෙ ගොඩට අයිති නැති පිටස්තර සතෙක් දිහා බලන විදියට. මට ඉස්කෝලෙදි කවදාවත්ම කිසිම කිට්ටු යාලුවෙක් ඉඳලා නැහැ. සමහරුන්ට මාත් එක්ක යාලු වෙන්න ඕන වුනත් මම හැමෝවම ආශ්රය කලේ දූරක ඉඳන්. ඒක මං හිතලා කරපු දෙයක් නෙමේ ඉබේ වෙච්චි දෙයක්. දූරින් මං ආශ්රය කරපු උං මාව ආශ්රය කලේ ගෙදර වැඩ කොපි කර ගන්න. මං උංව ආශ්රය කලේ මං තනියම නෙමේ ඉන්නෙ කියලා අනිත් අයට අඟවන්න. මගෙ යාළුවො වුණේ පොත්. අයියලා හවසට වෙලේ ක්රිකට් ගහන්න සරුංගල් අරින්න යනකොට නංගිත් ඒ පස්සෙන් දූවනවා. ඒත් මං ඉරිදා පත්තර ටික ළඟට කරගෙන අකුරක් නෑර කියවනවා.
පුංචිම කාලෙ ඉඳලා මං දැනගෙන හිටියා මං අනිත් අයගෙන් වෙනස් කියලා. මොකක්ද ඒ වෙනස කියලා මට පැහැදිලි තේරුමක් තිබුණෙ නැහැ-----. ඒක කායික වෙනසක් නෙමේ කියන්න මම දැනගෙන හිටියා. තාත්තා තිරිකුණාමලේ ඉඳලා නිවාඩුවට ගෙදර ආවම මට වැඩිය හුරතල් කලේ අයියවයි නංගිවයි. '' මේකා හරි සෝමාරියිනෙ '' කියලා තාත්තා මං දිහා බැලුවෙ තෙම්ච්ච බළල් පැටියෙක් දිහා බලනවා වගේ.
මං නිතරම පොත් වලටම ඇලීගෙන ඉන්න නිසා අම්මා බය වුණේ මගෙ ඇස් දූර්වල වෙයි කියලා. මං පොත් කියවනකොට අම්මා මට තේ හදලා ළඟට ගෙනත් දෙනවා. එයා දැනං හිටියා මං වෙනස් කියලා. මට හොඳටම විශ්වාසයි අම්මා අයියටයි නංගිටයි දෙන්නාටම වඩා මට ආදරෙයි කියලා. ලොකු අම්මලගෙ, නැන්දලගෙ, මාමලගෙ ළමයි අතරෙ මං හරි විශේෂ වුණා. කවුරු හරි ළමයෙක් දඟ වැඩක් කලොත් වැඩිහිටියො කිව්වෙ '' බලන්න නුවන් පුතා, ඔය විසේ නතර කරලා එයා වගේ පාඩුවෙ පැත්තකට වෙලා ඉන්නවකො '' කියලා. ඒත් මං පාඩුවෙ ඉඳලා වින්ද ඒ හුදකලාවෙ වේදනාව කාටවත්ම තේරුණේ නැහැ. නෑදෑයන්ගෙ ළමයි මං දිහා බැලුවෙ සර්පයෙක් දිහා බලනවා වගේ හිරිකිතෙන්.
එක අතකට මේ පරණ යාං හෑලි ඔයාට වැඩක් නැතුව ඇති. ඒත් මං මේවා ඔයාට කියන්නම ඕනෙ. මුලින්ම මට ආදරයක් හිතුණෙ දහයෙ පංතියෙදි අපට සිංහල උගන්නපු සර් කෙනෙකුට. එයා උගන්නන්න පංතියට එනකොට මගෙ පපුව ගිඩි ගිඩි ගෑවා. ගෙදරදි පොත් කියවද්දි මට එයාව මැවිලා පෙනුනා. ඒ කාලෙ මම නිතරම දවල් හීන බැලුවා. ඒක කවුරුවත් නොදන්න ඒකපාර්ශවීය ආදරයක් . ගිගුම්ට වුණත් මං ඒ ගැන කිව්වෙ මේ ළඟදි. ඒ සර් අපිට ගණන් උගන්නපු කෙට්ටු කැත මිස් කෙනෙක්ව කසාද බැඳලා මාරුවක් අරන් එයාගෙ ගමට ගියා. මේවා කියවනකොට ඔයාගෙ මුණ අප්පිරියාවෙන් විරූපි වෙන හැටි මට පේනවා පේනවා වගේ.
මාත් ඒක පංතියෙ එකට හිටපු ළමයි කෙල්ලො ගැන උනන්දූ වෙනකොට, විභාග වලින් ලකුණු අඩුවෙන් ගන්නකොට මං ඒ හැමොටම වඩා ලකුණු අරගෙන විභාග පාස් කරගෙන කරගෙන ගියා. ඔයා විශ්වාස කරයිද මංදා ඒ ලෙවල් ක්ලාස් එකේදි මාත් කෙල්ලෙක් එක්ක යාළු වුණා. හරියටම කිව්වොත් ඒකි මගෙත් එක්ක බලෙන් යාළු වුණා. ඒ දීපිකා. ඒ කාලෙ මම මම කවුද කියලා තේරුම් අරන් හිටියෙ. ඒත් මම එයත් එක්ක යාළු වුණා. ඇත්තටම කිව්වොත් ඒක වටේ පිටේ අයට පේන්න කරපු ප්රදර්ශනාත්මක ආදරයක්. ඒකි ආදරේ කලේ මට නෙමේ ඉස්කෝලෙ මට තිබිච්ච පිළිගැනීමට. මං ආදරේ කලෙත් ඒකිට නෙමේ ඒකි මාත් එක්ක ගැවසෙනකොට වට පිට අය දකින දේට. ඒකට මොකක්ද කියන වචනෙ ? අපේ සම්බන්දෙ ගැන ඉස්කෝලෙ හුඟක් දෙනා පුදූම වුණා. ඒකිත් එක්ක තනි වුණාම මට කතා කරන්න දෙයක් තිබුණෙ නෑ. මම කියෙව්වෙ මං කියවපු පොත් ගැන මට හිතෙන දේවල්. ඒකිට ඒවා තේරුණාද මම දන්නෙ නැහැ. ඒකි ඇස් දිලිසෝ දිලිසෝ මං දිහා බලන් හිටියෙ . හිටපු ගමන් මගෙ අත් වලින් අල්ලගෙන ඇස් වලට එබුණා. මං කවදාවත්ම ඒකිට ''මං ඔයාට ආදරෙයි ''කියලා නැහැ . අන්තිමට ඒකිත් ඔයා වගේ භූමි කම්පාවක් ඇති කරලා ගියා. මම එදා එයත් එක්ක කියව කියව හිටියෙ මං කියවපු රුසියන් කෙටි කතාවක් ගැන. එයා හොඳට ඒවා අහගෙන හිටියෙ වෙනදටත් වැඩිය උනන්දූවෙන්. අපි එදා හිටියෙ ඉස්කෝලෙ පිට්ටනිය අයිනෙ අරලිය ගහක් යට. එකපාරටම දීපිකා මගෙ අත ඇල්ලුවා, ආයිත් අත ගසලා දැම්මා. ගස්සලා යන්න ගියා. එච්චරම තමා. පස්සෙ ඒකි අපේ පංතියෙම වෙන කොල්ලෙක් එක්ක යාළු වුණා. ඒත් ඉන්පස්සෙ ඒකි මං ගැනවත් අපේ සම්බන්දෙ ගැනවත් කිසිම කෙනෙක් එක්ක කිසිම දෙයක් කියලා තිබුණෙ නැහැ. ඒ කාලෙ වෙනකොට මට ඉගෙන ගන්නත් එච්චර උනන්දූවක් තිබුණෙ නැහැ. මං දැනං හිටියා මාව විභාගෙන් පාස් වෙන බව. මං ඔහෙ අතට අහුවෙන පොත් කියව කියව හිටියා.
දීපිකා ඈත් වුණාට පස්සෙ මට තව කෙල්ලෙක් එක්ක යාළු වෙන්න වුවමනා වුණේ නැහැ. මට ඕනෙ වුනේ මම ම වෙන්න. මං ඒ දවස් වල පත්තරවල ගැටළු තීර වලට බොරු නම් ගම් එක්ක මගෙ ගැටළුව ලියලා දානවා. එක දොස්තර කෙනෙක් කියලා තිබුණෙ කළල අවධියෙ අම්මගෙ ගර්භාෂෙ ඇන්ඩ්රොජන් සාන්ද්රනය අඩු වුනාම උපදින ළමයි පස්සෙ කාලෙක තමන්ගෙම ලිංගෙ අයට ආකර්ෂණය වෙනවා කියලා. තව කෙනෙක් මේක ජාන වලින් එන දෙයක් ය , තවත් දොස්තර කෙනෙක් මේක පෞරැෂ වර්ධනයෙ ප්රශ්නයක්ය වගේ උත්තර දීලා තිබුණා. හැබැයි මේ හැම කෙනාගෙම උත්තරය වුණේ මේක ලංකාවෙ සංස්කෘතියට ගැලපෙන්නෙ නෑය, එහෙම නැත්තං මේ ගතිය පස්සෙ ඇරේවිය, අනවශ්ය දේවල් හිතන්නෙ නැතුව අධ්යාපනයට හිත යොදවන්නය, කසාදයක් බැන්දහම හරියා ය වගේ අදහසක් . දෙයියනේ තමන්ගෙ අවශ්යතාවය අනවශ්යය දෙයක් වෙන්නෙ කොහොමද?
ඒ ලෙවල් ඉවර වෙචිච ගමන්ම මට කච්චේරියෙ රස්සාව හම්බ වුණා. ඒකට ගොඩක් උදව් කලේ තාත්තගෙ යාළුවා පෙරේරා අංකල්. ඒ දවස් වල මං සෑහෙන්න ඇවිස්සිලා හිටියෙ. බස් එකේ , කෝච්චියෙ, පාරෙ ඔය කොහෙදි හරි වුණත් මං කැමති විදියෙ පිරිමියෙක් දැක්කම මාව ගිනි ගත්තා. සමහර මිනිස්සුත් එක්ක මං අනවශ්ය විදියට හිනා වෙනකොට, මුණ දිහා බලා ඉන්නකොට ඒ අය අපහසුතාවයට පත් වෙලා අහක බැලුවා. සමහරු මහ කැත විදියට කටවල් හදලා හිනා වුණා. දවසක් නුගේගොඩදි . . . . . එක අතකට මේවා ඔයාට කියන එක තේරුමක් නැති වැඩක්. ගොඩක් වෙලාවට ඔයා මේවා තේරුම් ගන්න එකකුත් නැහැ.
මං රස්සාවට යන්න අරන් මාස හයකට විතර පස්සෙ තමයි ගිගුම්ව හම්බ වුණේ. ඔෆිස් යද්දි කෝච්චියෙදි තමයි මම ගිගුම්ව මුලින්ම දැක්කෙ . මතකද ඔයාව බලන්න මං අම්මලත් එක්ක ඔයාලගෙ ගෙදර ආපු දවස ? එදා ඔයා මාව දැකලා ඔයාට හිතිච්ච දේවල් පස්සෙ දවසක මට විස්තර කලා. ඒ වගේ දෙයක් තමා ගිගුම්ව දැක්කම මටත් දැනුනෙ. ගිගුම් ගියෙත් මං ගිය කෝච්චි පෙට්ටියෙමයි. එයා කෝච්චියට අළුත්. මුල් දවස් වල අපි හිනා වුණා විතරයි. එයාගෙ හිනාව හරි ලස්සනයි. පස්සෙ පස්සෙ අපි පොඩි පොඩි දේවල් ගැන කතා බහ කලා. කෝච්චියෙ තද බදේ ගැන, වැස්ස ගැන, ඡන්දෙ ගැන. එයයි මමයි හොඳ යාළුවො වුණා. එයා කෝච්චියට නැග්ගෙ මම නැගලා ස්ටේෂන් දෙකකට විතර පස්සෙ තියන ස්ටේෂන් එකකින්. මම හැමදාම එයා කෝච්චියට නඟිනකං බලන් ඉන්න පුරුදු වුණා. එයත් නඟින්න කලින්ම බෙල්ල දික් කර කර මං ඉන්නවද බැලුවා. අපි හැමදාම ගියෙ හිටගෙන. හවසට එනකොට එයා ආවෙ පහයි පහේ කෝච්චියෙ. මම ආවෙ පහයි හතලිස් පහේ එකේ. ටික දවසකින් එයා මාත් එක්කම යන්න පහයි හතලිස් පහ වෙනකං කොටුවෙ ස්ටේෂන් එකේ ඉන්න පුරුදු වුණා. අපි බංකුවක් උඩ ඉඳන් එකිනෙකා දිහා බලන් හිටියා. මොන්ටිසෝරි යන ළමයි වගේ අත් වැල් පටලගෙන ඉවරයක් නැතුව චුරු චුරු ගගා කතා කලා. එයා නිවාඩු දාලා ගමේ ගිය දවසට මට මහ සොහොන් පාළුවක් දැනුනා. මං හැමදාම රැට නිදා ගත්තෙ ගිගුම් ගැන හිත හිත. උදේට නැගිට්ටෙත් එයා ගැන හිත හිත. මම දැකපු සමහර හීන වල එයයි මමයි එක එක දේවල් කලා. ගැස්සිලා ඇහැරුනාම මගෙ සරම තෙත් වෙලා තිබුණා. එයාගෙ අත අල්ලලා තියනවා ඇරෙන්න ඊට එහා දේකට ඒ වෙනකන් කවදාවත් මම ගිහින් තිබුණෙ නැහැ. ඒ වෙනකොට මටත් දරා ගන්න බැරි තරමට මම එයාට ආදරේ වෙලයි හිටියෙ. මට බය හිතුණා එයාට ඒක තේරිලා මාව දාලා යයි කියලා. ඒත් පපුව පිරෙන්න මං එයාට ආදරෙයි කියලා කියා ගන්නත් මට ඕනෙ කම තිබුණා. මට දැනුනා එයා අනිත් අයට වඩා වෙනස් සුවිශේෂ මනුස්සයෙක් කියලා. ඒත් දෙයියනේ මිනිහෙක් කොහොමද කටක් ඇරලා තව මිනිහෙකුට ආදරෙයි කියන්නෙ.
එක සිකුරාදාවක ගිගුම් මට ෆිල්ම් එකක් බලන්න යන්න කතා කලා. අපි ගියෙ සෙනසුරාදා. ෆිල්ම් හෝල් එකේ ලයිටි ඕෆ් කලාම මම සැරින් සැරේ එයා දිහා බැලුවා. එයත් මගෙ දිහා හොරෙන් හොරෙන් බලනවා මම දැක්කා. කළුවරේ එයාගෙ ඇස් දිලිසුනා. මට දැනුනා එයාගෙ අත මගෙ අතේ ගෑවෙනවා. මම මගෙ අත තව ටිකක් කිට්ටු කලා. එයා මගෙ දිහා බලලා හිනා වුණා හරියට හොර වැඩක් අහු වුණා වගේ. ඉස්සෙල්ලා එයාගෙ අත ඇල්ලුවෙ මම ද මගෙ අත ඇල්ලුවෙ එයාද කියලා අදටත් සමහර වෙලාවට මම හිතනවා. ටික වෙලාවකින් එයාගෙ අත මම සිනිඳුවට අත ගාමින් උන්නා. ටිකකින් හෝල් එකේ ලයිට් පත්තු වුණා. එයා මට මූණ දෙන්න බැරුව වගේ අහක බලා ගත්තා. මං අපි දෙන්නටම අයිස් චොක්ස් ගෙනාවා. මගෙ හිත ඇතුලෙ මහා කුණාටු දහස් ගාණක් හමම්න් තිබුණා. ඒක දරා ගන්න අමාරු සතුට කලවම් වෙච්ච සංකීර්ණ හැඟීමක්. අපි දෙන්නම නාඳුනන දෙන්නෙක් වගේ කතා බහක් නැතුව අයිස් චොක්ස් කෑවා. ආයිත් ලයිට් ඕෆ් කලාම ඉක්මන් වුණේ මමයි. මම එයාගෙ අතක් අරන් මගෙ අත් අතර තියලා මිරිකුවා. පස්සෙ මම ඒ අත සිනිඳුවට ආදරෙන් අත ගෑවා. මාව ගිනියම් වෙලා හිටියෙ. ඒක අමුතුම මත් ගතියක්. එයා සැරින් සැරේ මගේ දිහා බලලා යන්තමට හිනා වුණා. ෆිල්ම් එක ඉවර වෙනකොට අපි දෙන්නට දෙන්නා කවුද කියලා දන්නවා. හැබැයි ෆිල්ම් එකේ මොනවා තිබුණද කියන්න දෙන්නටම මතක නැහැ.

එදා මට දැනිච්ච නිදහස මහ පුදුම එකක්. ඒක නිකං හරියට අවුරුදු ගාණක් කූඩු කරලා හිටපු කැළෑ සතෙක් ආපහු කැළේට නිදහස් කරපුවාම ඌට දැනෙන හැඟීම වගේ එකක් . ඒක මහ පුදුම හැඟීමක් නිමාලි. අපි ෆිල්ම් එක ඉවර වෙලා කරුවල වැටෙන කල්ම ඔහෙ පාරවල් දිගේ ඇවිද්දා. හේතුවක් නැතුව හයියෙන් හිනා වුණා. ඇත්තටම අපි පියාඹමින් හිටියෙ. දකින මිනිස්සු හිතන්න ඇති අපිට පිස්සු කියලා.
මං සමහර සති අන්ත වල ගිගුම්ගෙ බෝඩිමට යන්න පුරුදු වුණා. ඒත් ගිගුම් කවදාවත්ම අපේ ගෙදර ආවෙ නැහැ. එයා එහෙම එනවට මම කැමති වුණෙත් නැහැ . ඒවා හුඟාක් ලස්සන දවස්. අපි පොඩි පොඩි ට්රිප් ගියා. සීගිරිය, පාසිකුඩා, ලෝකාන්තෙ වගේ තැන් වලට ගිහින් ලාබ හෝටල් කාමර වල නැවතුණා. නිවාඩු දවස් වලත් මම ගෙදර නැති වුණාම අම්මලා හිතුවෙ මං ගෑනු ළමයෙක්ව යාළු කරගෙන කියලා. මහ රැටත් මගෙ ෆෝන් එකට කෝල්ස් එස් එම් එස් එනකොට අම්මා අහනවා කවුද ළමයො ඔය හැටි කතා කරන්නෙ කියලා. යාළුවන්ගෙන් කියලා කියනකොට එයාගෙ නළල රැළි වෙන හැටි මම දකිනවා. මෙච්චර කල් හිටපු නැති යාළුවො එක පාරටම කොහෙන් පහළ වුණා ද කියලා එයා හිතන්න ඇති. දවසක් රෑක මං අහගෙන තාත්තා අම්මට කියනවා '' පුතාට මොකක් හරි හරි ගිහිල්ල වගේ, අහලා බලනවා'' කියලා. තාත්තා හිතාගෙන හිටියෙ මම අයියා වගේ නෙවෙයි බොහොම හිතල මතල වැඩ කරන කෙනෙක් කියලා. ඔය කාලෙ අයියා ගෙදරට හොරෙන් නිලු අක්කව කසාද බැඳපු අලුත. අයියගෙ හරි නිලු අක්කගෙ හරි නම ඇහුනත් ඇති තාත්තට පරල වෙන්න. නංගිගෙයි ප්රියන්තගෙයි පටලැවිල්ලත් ඔය දවස් වල තිබුණා. දැන් තාත්තයි ප්රියන්තයි කිරියි පැණියි වගේ වුණාට ඒ දවස් වල නයයි පොළඟයි වගේ. ඉතිං තාත්තා මං ගැන කප්පරක් බලාපොරොත්තු තියං හිටියා.
දවසක් දා හවසක අම්මා මගෙන් මගෙ ගෑනු ළමයා ගැන ඇහුවා. මම ගත් කටටම එහෙම දෙයක් නෑ කිව්වම අම්මා හොඳටම පුදුම වුණා. තාත්තට ඕනෙ වුණා මාව ඉක්මනටම බන්දන්න. අම්මලා මගෙන් අහන්නෙත් නැතුව ඒ දවස් වල මට මඟුල් හොයන්න පටන් ගත්තා. ඒ වෙනකොට මගෙයි ගිගුම්ගෙයි ආශ්රයට අවුරුදු හතරක් විතර ඇති . ඉරිදා පත්තර වල මංගල දැන්වීම් කියවන එක අම්මගෙ විනෝදාංශයක් වගේ වුණා. තව කපු ගෑනු දෙතුන් දෙනෙකුටත් අම්මලා ලේලියක් හොයන වැඩේ පවරලා තිබුණා. මම ගිගුම්ට මේවා කිව්වම එයා කිව්වෙ ඔයාට හරියි කියලා හිතෙන විදියට වැඩ කරන්න කියලා. මට එයාගෙ බෙල්ල මිරිකන්න තරම් කේන්තියක් ආවා. අපි මෙච්චර අවුරුදු ගාණක් ආශ්රය කලේ ඔය ටික අහගන්නද ? ඒ වෙනකොට මගෙ ඔළුවෙ හිටියෙ ගිගුම් විතරමයි. මං හිතුවෙ එයා මට '' අපි දෙන්නා මේ වගේ දේවල් නීතියෙන් පිළිගන්න රටකට යමු , එහෙම නැත්තන් අපි දුර පළාතකට පැනලා යමු '' වගේ උත්තරයක් දෙයි කියලයි . මං එහෙම හිතුවෙ එක පැත්තක් අමතකම කරලා දාලයි. ගිගුම්ගෙ පවුලෙ හිටියෙ ගිගුම් විතරමයි. එයාගෙ අම්මවයි තාත්තවයි බලා කියා ගැනීමේ වගකීම එයාට තිබුණා. වෙන රටකට ගිහින් අපි ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද?, යන්න වීසා ගන්නෙ කොහොමද ? යන්න සල්ලි දෙන්නෙ කවුද ? දුර පළාතකට පැනලා ගියොත් අපි ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද? කොහෙද? ඒ වගේ දේවල් ඒ දවස් වල මගෙ මෝඩ ඔළුවට ආවෙ නැහැ. මං හිතුවෙ මං ගැන විතරමයි. මට ඕනෙ වුණේ සදහටම ගිගුම්ව තුරුල් කරන් ඉන්න විතරමයි. ගිගුමුයි මමයි වයසට ගිහිල්ලා පරණ දේවල් කතා කර කර ඉන්න දවසක් ගැන හීන මැව්වා. මට ගිගුම්ගෙ උරිස්සෙ ඔළුව ගහගෙන අඬන්න ඕනෙ වුණා. ඒත් මම එහෙම කළේ නැහැ මගෙ තියන උද්දච්ච කමට.
අම්මලගෙ බල කිරිල්ලට මම ගියා මනමාලියො හත් අට දෙනෙක් බලන්න . ඒ හැමෝවම ප්රතික්ෂේප කරන්න හේතු මං හොයා ගත්තා. ඒ වැඩි දෙනා ඉරිදා පත්තර මනමාලියො. අන්තිමට මං ආවෙ ඔයාව බලන්න. ඔයාවත් එහෙම ප්රතික්ෂේප කළා නං කියලා පස්සෙ මට හිතිච්ච වාර අනන්තයි. ඒ වෙනකොට මට ගිගුම්ගෙ දෙපැත්තට වැනෙන කතා එපා වෙලයි තිබුණෙ. මට මගෙ අම්මයි තාත්තයි ගැනත් ලොකු දුකක් තිබුණා. ඒ අයට අයියවයි නංගිවයි දෙන්නම අහිමි වෙලා හිටියෙ. අයියා නිලු අක්කත් එක්ක ඇනෙක්ස් එකක් අරන් හිටියා. නංගි හිටියෙ ප්රියන්තලගෙ ගෙදර. තාත්තා පොඩි ළමයෙක් වගේ අසරණ වෙලා හිටියා. මාවත් එයාලට අහිමි වුනොත්, අම්මෙකුට තාත්තෙකුට විඳින්න බැරි තරම් ලොකු නින්දාවක් මං නිසා එයාලට විඳින්න වුනොත්. ඒක මහ පවක් කියලා මට හිතුණා. අන්තිමට මම අම්මලත් එක්ක ඔයාව බලන්න ආවා. අම්මලා කැමතිනම් මම ඔයා බඳිනවා කියලා ඔයාව දකින්නත් කලින් තීරණය කරන් හිටියෙ. ඔයා හෙප්පුවක් අරන් ලැසි ගමනෙන් මගෙ ඉස්සරහට ඇවිත් ලාවට හිනා වෙලා ඇස් කොනෙන් මගෙ දිහා බැලුවා. ගෙදර ඇවිත් හරි සීදේවි කෙළි පැටික්කි කියලා අම්මයි තාත්තයි ඔයා ගැන කතා වුණා. එතනින් පස්සෙ වෙච්ච හැම දේම ඔයා දන්නවනෙ, ඔයා මට සාප කරයි. ඒත් මම ඇත්ත කියන්න ඕනෙ. ඔයාගෙ කිසිම ලස්සනක් මම දැක්කෙ නැහැ. මම ඒ තකතීරු තීරණේ ගත්තෙ මං වෙනුවෙන් නෙමේ මගෙ දෙමව්පියො වෙනුවෙන්.
ගිගුම්ට මම බඳින බව කියන්න ගියාම එයා ඇහුවෙ '' හොඳට හිතලද තීරණේ ගත්තෙ '' කියලා විතරයි. මං බලාපොරොත්තු වුණා ගිගුම් අඬයි කියලා. ඒත් එයා ඇඬුවෙ නැහැ. මං එන්න හදනකොට ගිගුම්ට කතා කර ගන්න බැරි වුණා එයාගෙ යටි තොල වෙව්ලුවා. ඒත් එයා ඇඬුවෙ නැහැ. අමාරුවෙන් මවා ගත්ත හිනාවක් පෙන්නුවා. ගිගුම් ඒ වෙලාවෙ ඇඬුවා නම් මේ හැම දේම මෙයිට වැඩිය වෙනස් විදියකට ඉවර වෙන්න තිබුණා. '' අපි ආයෙ මුණ නොගැහි ඉමු'' කියලා එයා කිව්වා. මම ගෙදර ආවෙ මළ මිනියක් වගේ. ඇවිත් කාමරේ දොර වහගෙන පැය ගාණක් ඇඬුවා. ඊට පස්සෙ මට පොඩි සහනයක් දැනුනා. මම කෝච්චියෙ නොගිහින් බස් එකෙන් ඔෆිස් යන්න පටන් ගත්තා.

ඔයත් එක්ක රත්තරන් බඩු තෝරන්න, සාරි තොරන්න ගියාට මං හිටියෙ රොබෝ කෙනෙක් වගේ. මාව ඇතුලෙන් මැරිලා හිටියෙ. අපේ වෙඩින් එක දවසෙ වෙච්ච කිසි දෙයක් මට මතක නැහැ. ඒක නපුරු හීනයක් වගේ. එදා කිතුල්ගල හෝටලේදි ඔයා ඇඳේ මුල්ලක වාඩිවෙලා ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරි ඇඹරි ඉන්නකොට මට අපි දෙන්නා ගැනම ඇති වුණේ ලොකු දුකක් . මම ඔයත් එක්ක ඉන්නකොට ඇස් පියාගෙන ගිගුම්ව මවා ගන්නවා. ඒත් ඒක හරි අසාර්ථකයි. ඔයා ගිගුම් නෙමේ, මට ඔයත් එක්ක හිටපු හැම දවසක්ම මහ විකාර හිරිකිත දවස්. අපේ ගෙදර ඉන්න බැහැ වෙනම ගේකට යමු කිව්වම, දැන්ම බබෙක් හදන්න බැහැ අවුරුද්දක් දෙකක් ඉමු කිව්වම, බස් එකේ වැඩට යන්න බැහැ වෑන් එකකට දාන්න කිව්වම, දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතිව මම කැමති වුණා, ඒ මං ඔයා ගැන දුක් වුනු නිසා.ඔයා උගුලක අහුවෙච්ච කෙනෙක් නිසා. ඒ උගුල ඇටෙව්වෙ කවුද? මම ද? මගෙ දෙමව්පියො ද? කවුද? අනේ මංදා. '' මොකද ඔයා මං කියන හැම දෙයක්ම හොයන්නෙ බලන්නෙ නැතුව හා කියලා කරන්නෙ....?'' දවසක් රෑක ඔයා කොණඩෙ පීර පීර ඇහුවා. මගෙ ඔළුව අවුල් වුණා. ඇත්තටම මම දැනගෙන හිටියෙ නැහැ ගෑනියෙකුට ඕනෙ කරන්නෙ කරන කරන දේට එපා කියන පිරිමියෙක් කියලා.
ඔයාගෙ ඔළුවෙ ඉන්න පිරිමියා විදියට හැඩ ගැහෙන්න කොච්චර උත්සහ කළත් මට බැරි වුණා. හැමදාටම ජීවිතේ පුරාවටම ගෑනියෙක් එක්ක ඉන්න වෙලා තියනවා කියලා හිතුණම මට තද හිසරදයක් වගේ වුණා. ඒ දවස් වල ඔයා රෑට දුහුල් නයිටියක් ඇඳන් මගෙ වටේ හොර ගල් අහුලනකොට, එක එක කෑම ජාති හදලා කන්න කියලා මට බල කරනකොට මට ඔයාව මහ විකාරයක් වුණා. ''මට කරදර නොකර යනවා ඕයි'' කියලා එලව ගන්නවද ඔයාගෙ තොඳොල් වැඩ වලට එකතු වෙලා ඔයත් එක්ක හුරතල් වෙනවද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි වුණා. මට ඔනෙ වුනේ ඔයාගෙන් හැංගෙන්නයි. මම පුළුවන් තරම් උදෙන් ඔෆිස් ගියා. පුළුවන් තරම් රෑ වෙලා ගෙදර ආවා. ගෙදර ඉන්න වෙලාවට පොතක් පත්තරයක් අරන් පැත්තකට වුනා. මං හිතන්නෙ ඔයාට මාව එපා වෙන්න ඇති. මට නං ඒක කල් කදුරු වගේ තිත්ත ජීවිතයක්.

ඔයා වුනත් පිළිගන්නවා ඇති කාට වංක වුනත් තමන්ගෙ හිතට වංක වෙන්න බෑ කියලා. ඒත් මං එහෙම පුළුවන් කියලා මගෙ හිතට ඒත්තු ගන්නව ගන්න හැදුවට මටත් ඒක කරන්න බැරි වුණා. ඔයාට මතකද එක ඉරිදාවක ඔයා ඔයාලගෙ මහ ගෙදර යන්න මට කතා කලා. ඔයාට ඕනෙ කලේ මාත් එක්ක සාප්පු ගානෙ යන්න, ඔයාගෙ ගෙදර අය ඉස්සරහා මාත් එක්ක හුරතල් වෙන්න. ඔයාගෙ අයියලත් එක්ක මම බොනවා බලන්න. එයාල දෙපිට කැපෙන කතා කියනකොට හීන් බළල් සද්දෙකින් හිනා වෙන්න. ඒත් මට ඒ දේවල් තිත්තයි නිමාලි. ඔයාට දැන්වත් මම කියන දේවල් තේරෙනවද? තේරෙන එකක් නැහැ. ඒ ඔයා ඔයාම නිසා. එදා මං කිව්වා මට ඔෆිස් එකේ හදිසි වැඩක් ඔෆිස් යන්න ඕනෙ කියලා. මං බොරු කියනවා කියලා ඔයා ඇඬුවා. මං ලෑස්ති වෙලා යන්න ගියා. ඇත්ත තමයි මම එදා ඔයාට කිව්වෙ බොරු. මට යන්න තැනක් තිබුණෙ නැහැ. මගෙ ඔළුව ගිනි අරන් තිබුණෙ. මං ඔහේ බස් වල නැගලා ගියා. මගදි මට හිතුණා ගිගුම්ව බලන්න යන්න.
මං එහෙ ගියෙ මාත් එක්කම යුද්ද කර කර. ගිගුම් බෝඩිමේ හිටියා. එයා ඇහුවෙ නෑ ඇයි ආපහු ආවෙ කියලා. එයා මාව ඇල්ලුවෙ නැහැ. දුරින් ඉඳන් ඔහෙ බලා හිටියා. මම එයා ළඟට ගිහින් එයාගෙ කර වටේ අත දැම්මම හැමදේම ලේසියෙන් පරණ තත්වෙට ආවා. එ් මං ආදරේ කරපු පරණ ගිගුම් ම යි. ගිගුම් මං එයාව දාලා ගියාට පස්සෙ තිබිචිච සම්බන්ධතා දෙකක් ගැන පාපොච්ජාරණය කලා. ඒවා නිකං ලිංගික සම්බන්ධතා. එයින් එකක් නතර වෙලා. අනිත් එක ගැනත් එයා හිටියෙ ලොකු කලකිරීමක. ආයෙමත් හැම දේම හොඳ වුණා. අපි එකට කෝච්චියෙ ගියා . සති අන්ත වලදි මුණ ගැහුනා. නිමාලි ඒ කාලෙ මම ඔයත් එක්කත් සතුටෙන් හිටියා. ඒක ලොකු බරක් ඔළුව උඩ තියාගත්තු සැහැල්ලුවක්.

කෝච්චියෙ යන අය අතරෙ ගිගුම් ගැනයි මං ගැනයි එක එක කටකතා තිබුණු බව අපි දෙන්නම දැනගෙන හිටියා. සමහරු අපිත් එක්ක කටපුරා හිනා වෙලා ආයි අපිටම ඇහෙන්න සමච්චල් කතා කිව්වා. රමණිත් එහෙම කියපු කෙනෙක්. මං දැනං හිටියෙ නෑ රමණි ඔයාගෙ යාළුවෙක් කියලා. අපේ තාත්තා ලෙඩ වෙච්චි දවස් වල මම දවස් ගාණක් නිවාඩු දැම්මා ඔයාට මතකනෙ. ඒ දවසක රමණි ගිගුම්ගෙන් අහල තියනවා '' ඇයි ඔයාගෙ බෝයි ෆ්රෙන්ඩ්ට වෙන කොල්ලෙක් සෙට් වෙලාද දැන් දකින්න නැත්තෙ '' කියලා. ගිගුම්ට හොඳටම තරහ ගිහින් රමණිට බැනලා. මම කවදාවත් හිතුවෙ නෑ මේවා මෙච්චර ඉක්මනට ඔයාගෙ කණට යයි කියලා. ඒත් දැන් ඒක වෙලා ඉවරයි.
තවදුරටත් මට ඔයත් එක්ක පවුල් කෑමේ වුවමනාවක් නැහැ. දැන් මටත් කලින් අනිවාර්යයෙන් ඔයා ඒ තීරණේ අරන් ඇති. '' ද්වේෂ සහගත ලෙස අතහැරයාම '' හරි '' ලිංගික අකර්මන්යතාව '' හරි වෙන මොන කෙහෙල්මලක් යටතේ හරි මට විරුද්ධව දික්කසාද නඩුවක් දාන්න. දැන් තියන තත්ත්වෙ උඩ මට චුදිතයා මිසක් පැමිණිලිකාරයා වෙන්න බැහැනෙ. ( මේ ලියුමත් ඔයාට වටිනා සාක්ෂියක් විදියට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් ) හොඳ වෙලාවට අපි බබෙක් හදන වැඩේ කල් දැම්මෙ. නැත්තන් අපේ ප්රශ්න වලට අසරණ කිරිසප්පයෙකුටත් වන්දි ගෙවන්න වෙනවා. අපි හිටපු ගේ ගන්න මං ගත්ත ණය තව අවුරුදු බර ගාණක් ගෙවෙන්න තියනවා. ඒක මම කොහොම හරි ගෙවන්නම්. ඒ ගේත් ඔයාගෙ නමට ලියන්නම්. ඔයා තාම හුඟක් තරුණයි. අලුත් ජීවිතයක් පටන් ගන්න තවම පරක්කු නැහැ. එහෙම කියලා මම ඔයාගෙ ජීවිතේට කරපු වැරැද්ද අඩු වෙන්නෙ නැහැ. ඒත් මට කරන්න පුළුවන් එච්චරයි.
මම ඔයාගෙනුයි, ඔයාගෙ දෙමව්පියන්ගෙනුයි සමාව ඉල්ලනවා මගෙන් වෙච්චි මේ දරුණු වැරැද්දට. හැබැයි මේ වෙච්චි දේවල් ගැන මම පසුතැවෙන්නෙ නැහැ. පසුතැවෙන්නෙ මං කසාද බැඳපු එක ගැන විතරයි. දැන් මට ආයි ඔෆිස් යන්න බැහැ. මේවා ලැව් ගිනි වගේ පැතිරිලා ඇති. ගිගුම් නම් තාම ඔෆිස් යනවා. මට බය එයාටත් ඔෆිස් යන්න බැරිවෙයි කියලා. ඉතිං නිමාලි ? මේක මේ ප්රශ්නෙ විසඳන්න තියන හොඳම විදිය නේද?
දැන් මට මහා සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා. ගිගුම්ගෙ බෝඩිමෙත් මම වැඩි දවසක් ඉන්න බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. ඇයි මම කාටවත් බරක් වෙන්නෙ ? ගිගුම්ටත් එයාගෙම කියලා ලෝකයක් ඇති. මං එයාට හුඟාක් ආදරෙයි. එයත් මට ආදරෙයි. ඒත් ආදරේ විතරක්ම තිබිලා මදි ජීවත් වෙන්න.
මම ඔයාගෙන් ඉල්ලන ලොකුම උදව්ව දික්කසාදෙ වැඩේ ඉක්මනට කරන්න කියන එක. එහෙනම් මම නවතින්නම්. ඔයාට තෙරුවන් සරණෙන්, දෙවි පිහිටෙන් හොඳ අනාගතයක් ලැබෙන්න කියලා මම ප්රාර්ථනා කරනවා.
මම ඔයාගෙ විශ්වාසය කැඩු ,
නුවන්
ප. ලි.
දෙමටගොඩ සිරිවර්ධන මහත්තයා දික්කසාද නඩු වලට හොඳයිලු. ගාණත් අඩුයිලු. නඩු කල් දාන්නෙ නැතුව ඉක්මනට ඉවර කරනවලු . පුළුවනි නම් එයාව අල්ල ගන්න බලන්න.

නිර්මාණය - ඉසුරු චාමර සෝමවීර​
මුල් පළකිරීම -  boondi.lk

Link -  http://kirikawadi.blogspot.com/2011/03/blog-post_31.html

උපන් දිනය. - By අසේල කරුණානායක.පරිවර්තනය - ඉසුරු චාමර සෝමවීර

උපන් දිනය.


 

"ස්වර්ණා මිසී කිව්වා අද මහත්තයගෙ උපන් දිනේ කියලා ඉතින් ඇයි මේ තාම කන්තොරුවෙ ? අද ගෙදර පාටියක් එහෙම නැතෑ ? " අජිත් ඇහුවම මට හිනා ගියා. “අපිට මොන පාටිද අජිත් ?”
"ඇත්තටම දැන් මහත්තයගෙ වයස කීයද... තිස් පහක්, තිස් හතක් විතර ? ” මට ආයෙමත් හිනා ගියා.
" මට තිස් පහයි මීට අවුරුදු දහයකට කලින් නම් "
"අපෝ මහත්තයට හතලිහකට වඩා නං පේන්නෙ නැහැ, කොහොම හරි, හැපී බර්ත් ඩේ කියලා අපිත් කියනවා ඔන්න " අජිත් කිව්වෙ හිනා වෙලා.
අජිත් අපේ ඔෆිස් එකට ලඟදි ආපු සිකුරුටි ගාඩ්. වයස විසි දෙකයි. තාම ඇවිත් මාසයයි වුණාට අපි හැමෝමත් එක්ක හොඳට යාලුයි. මිනිහා ටිකක් කලබල කාරයෙක් වුනත් පිලිවෙලයි. හොඳයි. අජිත් ගාව ඉන්නකොට මට මගෙ වයස මට දැනෙනව. මිනිහගෙ ඇඟෙන් තරුණකම බේරෙනවා.සමහර වෙලාවට මට මගෙ ඇහැ මිනිහා පැත්තට යනවා වැඩිදෝ කියලත් හිතෙනවා. ඉස්සර මගෙ උපන් දිනෙ එනකං මං ආසාවෙන් බලං හිටියත්, තව දුරටත් ඒක ඒ විදියටම සිද්දවෙන්නෙ නැහැ. ඒක හරියට අවුරුදු හතලිස් හතරක් තිස්සෙ මම හැතැම්ම කණු හතලිස් හතරක් පහු කලා වගේ. ඒක ආයෙමත් හැරිලා යන්න බැරි වන් වේ පාරක්. ඈතින් පේන්නෙත්පාලු හිස් කමක්.
"මහත්තයා හැමදාම පරක්කු වෙලානෙ කන්තෝරුවෙන් යන්නෙ, ඉතින් අද වගේ දවසකවත් ඇයි ටිකක් කලින් නොයන්නෙ ? "
ඒ වගේ ප්රනශ්නෙකට පොඩියට හිනා වෙනවා ඇර මම වෙන මොනවා කරන්නද? ඔව් මම හැමදාම පරක්කු වෙලා තමා කන්තෝරුවෙන් යන්නෙ . අනිත් අයට වඩා පැය ගානක් මම වැඩ කරනවා. ඒකෙන් කියන්නෙ නෑ මං මේ කම්පියුටර්, කඩදාසි මිටිත් එක්ක වැඩ කරන්න හුගාක් කැමතියි කියලා. වේලාසනින් මං මගෙ පාලු කාමරේට ගිහින් මොනව කරන්නද? ලා අන්දකාරෙත් එක්ක මම එලියට බහිනකොට අජිත් දොර ගාවට වෙලා බලං හිටියා. ඔරලොසුවෙ කටු කිව්වෙ වෙලාව හතයි කියලා. මට හතයි හතලිස් තුනේ කෝච්චිය අල්ලගන්න පුලුවන්. බස් එකේ මට කොච්චියට වඩා කලින් ගෙදර ගියෑකි. ඒත් මොකටද ?
ඉස්ටේසමේ පඩි නගිද්දි මට මහන්සියක් දැනුනා. ඒ මහන්සිය එන්නෙ ඇතුලෙන්. ටිකට් කවුන්ටරේ හිටිය මිනිහගෙ මූණෙ තිබුනෙත් මුලු දුම්රිය දෙපාර්තුමෙන්තුවෙම බර මිනිහට දීල වගේ පෙනුමක්. ජීවිත කාලයක් පුරා ටිකට් විකුණමින් හිටපු හින්දදෝ මිනිහා මං දිහා බැලුවෙ හරියට මං මිනිහගෙ ඇඟේ කොටසක් ඉල්ලුවා වගේ බැල්මකින්. මම ටිකට් එක අරන් ෆ්ලැට්ෆෝම් එකට ආවා. මුලු දවස තිස්සෙ වැස්ස හින්ද ලා සීතල ගතියකුයි තිබුනෙ. ලයිට් පත්තු උනේ මූසල පාන්ඩු පාටකට. හෝදන් යනවට දාපු ගල් කුට්ටි වල මූදු රෑල්ල හැප්පෙන් මහා ගෝසාව ඇරෙන්න තිබුනෙ නිස්සද්ද කමක්. හුළඟෙ ලුණු රහ මට දැනුනා.
වටේ පිටේ මිනිස්සු ටික දෙනයි හිටියෙ. සමහරු හිටගෙන. සමහරු ඉඳගෙන. මමත් බංකුවක වාඩි වෙලා කෝච්චිය එනකං ඇස් ලොකු කරං බලාගෙන ඉන්න මිනිස්සු දිහා බැලුවා. ඒ හැම මූණකම වගේ එදා දවසෙ මහන්සිය, ගෙදර යාමේ හදිස්සිය තැවරිලා. ඉස්කෝලෙ ඇඳුමෙන් හිටපු කොල්ලො දෙන්නෙක්ගෙ මූණු වලින් මහන්සිය වැක්කෙරෙනවා. එවුං හවස පංති ඇරිලද කොහෙද. වෙනස් වෙනස් මූණු වල වෙනස් වෙනස් විදි වලට හීන් දුකක් , මහන්සියක් ගෑවිලා. ඒත් තමන්ගෙ පොඩි එවුන් දෙන්න එක්ක වාඩි වෙලා හිටපු මනුස්සයගෙ මූණෙ මහන්සිය අමතක කරපු ආඩම්බර හිනාවක් පිපිල තිබුනා. අවුරුදු දොළහක් දහතුනක් විතර පේන ලොකු කොලුවා එදා සෙල්ලම් කරපු ක්රිරකට් මැච් එකක තොරතුරු තොරතෝංචියක් නැතුව කියවමින් හිටියා. කොල්ලට තිබුනෙ තාත්තගෙ මූණුවර. ඒ තාත්තගෙ හිනාව මට නෑ. මේ හැම මූණක්ම ගෙදර ගියාම වෙනස්වෙයි. අම්මලා තාත්තලා, ගෑනු, දරුවො නිසා එයාලගෙ දවසෙ මහන්සිය නැතිවෙනවා ඇති. මගෙ පාලු ගෙදර විතරයි නේද මං එනකං බලාගෙන ඉන්නෙ කියලා හිතෙනකොට දැනෙනෙ හැගීම .... ඒක පතුලක් නැති එකක්..
තුනී වේගෙන යන කොන්ඩයක් තියන,D I බෑග් එකක් ගත්තු,රජයේ සේවකයෙක් කියන එක මුලු සරුවාන්ගෙන්ම පේන, මගෙ වයසෙම වගෙ මනුස්සයෙක් ෆැලට්ෆෝම් එකේ අන්දකාර පැත්තෙ ඉඳලා ආවා. මිනිහා මගෙ වයසෙම වගේ වුනත් මට වයසට වඩා තරුණ පෙනුමක් තියනවා කියන හැගීම සතුටක් . මිනිහා ෆැලැට්ෆෝම් එක දිගේ ඇවිදන් එන ගමන් හැම කෙනාම දිහා හුඟක් උනන්දුවෙන් බැලුවෙ කාවහරි හොයනවා වගේ. මම ඒ බැල්ම අඳුනනවා.මං දන්නවා එයා මොනවද හොයන්නෙ කියලා. එයා හොයපු කෙනා මුණගැහුනෙ නැතුවම මිනිහා සෙනඟ අතරින් ෆැලැට්ෆෝම් එකේ අනිත් පැත්තෙ අන්දකාරෙ අතුරුදන් වුනා. මං දන්නවා ඒ අන්දකාරෙ ගැන, ඒ අන්දකාරෙ ඇතුලෙ වෙන දේවල් ගැන. ෆැලැට්ෆෝම් එකේ කෙලවර තියන අන්දකාරෙට මමත් ගිහින් තියනවා, ආලෝකෙ තියන පැත්තට වැඩිය එතන වෙන්නෙ වෙනස් දේවල්, ඒ අන්දකාරෙ එක විදියකට ටිකක් ආරක්ෂාකාරියි.
මම බංකුවෙ ටිකක් පහසු ඉරියව්වකට මාරු වෙලා මුලු අවදානෙම දීලා සිල්පර කොටන් ගනින්න පටන් ගත්තා. ෆ්ලැට් ෆෝම් එකේ කෙරවලෙන් අලුතෙන් මතුවෙච්ච මිනිහ දකිනකන් විතරයි මගෙ අවදානෙ ඒ වැඩේට දෙන්න පුලුවන් වුනේ. කලින් ගිය ආණ්ඩුවෙ රස්සාව කරන පෙනුමක් තියන කෙනාට වඩා මෙයා හාත්පසින්ම වෙනස්. තරුණයි. කෙට්ටුයි.පහයි හතක්, පහයි අටක් විතර උසයි. ඒ හම චොකලට් පාටට කිට්ටු ලස්සන දුඹුරු පාට නිරෝගී එකක්. ඇඟ පත හොඳට හැදිලා.හිර ඇඟටම කැපෙන කලු ටී ෂර්ට් එකකුයි ඩෙනිමකුයි ඇඳලා හිටියට මිනිහා දාල තිබුණෙ කකුලට ලොකු ස්පෝර්ට් සපත්තු දෙකක්. හොඳට රැවුල බාලා, යටි තොල යටින් විතරක් චූටි රැවුලක් ඉතුරු කරලා මේ දවස් වල මෝස්තරේට. කොල්ලට වැඩි වයසක් පෙනුනෙ නෑ, විසි ගණන් වල මුල හරියෙ වගේ ඇති කියලයි මට හිතෙන්නෙ. වම් අතේ කලු නූල් මහ ගොඩක් බැඳලා, ඒ මදිවට බලු දම් වැලක් විතර මහත රිදී පාට බ්රේමස්ලට් එකකුත් දාලා, ඒ පාටටම තරමක මුද්දකුත් දාලා. හොඳ ගනකම්, ලාවට ක්රේ්ල්, ජෙල් කරපු , දිලිසෙන කොන්ඩෙට තමා මගෙ ඇහැ වැඩිපුර ගියෙ. මිනිහා හැබෑවටම ලස්සනයි. එයත් ආවෙ ටිකක් උනන්දුවෙන් වටපිට බල බල. එයා හොයන්නෙත් අර කලින් ගියආණ්ඩුවෙ රස්සාව කරන පෙනුමක් තියන කෙනා හොයපු දේමද කියලා මට පොඩි පුදුමයක් හිතුනා. මිනිස්සු අස්සෙන් අස්සෙන් ඇවිත් මිනිහගෙ බැල්ම එක පාරටම මං දිහාට ආවා. ඒ බැල්ම මාව පහු කරගෙන ගිහින් ආයෙමත් ඇවිත් මගෙ ඇස්වල පැටලුනා. එයාගෙ තොල් වල ලා හිනාවක් තැවරිලා. මගෙ පපුව ගිඩි ගිඩි ගාලා ගැහෙනවා. එයා මං දිහා බලාගෙනම ඉස්සරහට ආවා. මාව පහු කරං යනකොටත් මං දිහා පැත්තට බැලුවා. අන්දකාරෙ පැත්තට යන ගමන් පිටිපස්ස හැරිලත් බැලුවෙ මගෙ දිහා. මගෙ මුලු ආත්මෙටම දරුණු විදියට ඕනෙ වුනේ ෆ්ලැට්ෆෝම් එකේ අන්දකාර පැත්තට යන ඒ කොල්ලව ෆලෝ කරන්න. සෑහෙන කාලෙකින් මම ඒ පැත්තට ගිහින් තිබුනෙ නෑ. ඒක අමුතු විදියෙ තැනක්, බලාපොරොතු පුරෝගෙන ගියත් ගොඩක් වෙලාවට වෙන්නෙ ඒ බලාපොරොත්තු කඩ වෙන එක. ඒත් මගෙ ඇස් ඉස්සරහින් මේ දැන් ලිස්සල ගිය ඒ අපූරු කොලුවා ගැන හිතනකොට, මට තව දුරටත් මොකවත් දැක්කෙ නැහැ වගේ මෙහෙම වාඩි වෙලා ඉන්න පුලුවන් කමක් නැහැ. මං ඒ අවදානම ගන්නවා. මට එයාව ළඟට බලන්න ඕනෙ.ඒ ඕනෙ කම මටම නතර කරගන්න බෑ.
මම බංකුවෙන් නැගිටල හෙමින්, පුලුවන් තරම් ස්වභාවික විදියට අන්දකාරෙ පැත්තට ඇවිද්දා. කොයි තරම් පාරක් ඒ අන්දකාරෙට ගිහින් තිබුනත්, ඊ ළඟට යන වතාවෙ මට දැනෙන්නෙ බයක්. මං මහ මෝඩයෙක් වගේ මට ඒ වෙලාවට දැනෙන්න ගන්නවා. මට හිතෙනවා හැමෝම මං දිහා බලන් ඉන්නවා, හැමෝම ඇයි මං එතනට යන්නෙ කියන එක දන්නවා කියලා. ඒ එක්කම මට ඉක්මන් වෙන්නත් සිද්ද වෙනවා. මොකද එයා දිහා අන්දකාරෙ ඇතුලෙ තව ගොඩක් ඇස් බලන් ඉන්න බවත් මං දන්න නිසා. දවසෙම වැහැලා වළාකුලු ටික ඉවර කර ගත්තු අහසෙ තැන් තැන් වල තරු දිලිසෙන්න පටන් අරන්. ඒත් හඳ නෑ. අන්දකාරෙ හෙවණැලි. තැන් තැන් වල රතු පාට එළි තිත්. ඒ පත්තු වෙන සිගරට් අගිසි. ඒ රතු එළි තිත් සමහරක් තනියෙන්, සමහරක් දෙක තුන එක ළඟ. සමහරක් අවතාර වගේ එහාට මෙහාට හෙමීන් ඇදෙනවා. අන්දකාරෙට ආවට පස්සෙ මට මොකක්දෝ ආරක්ෂාවක් දැනෙනවා. කළුවරේ කිසි කෙනෙක්ගෙ මූණු පේන්නෙ නෑ. මං හොයපු කෙනා කොහෙද කියලා උවමනාවෙන් වටපිට බැලුවත් මට හොයා ගන්න බැරි වුණා. ටිකකින් වේගෙන් ගිය කෝච්චියක එලියට අන්දකාර කොටස තත්පරේකට එළිය වුණා. මිනිහා හිටියා. දෙය්යන්ට පින් සිද්ද වෙන්න මිනිහා තවමත් හිටියෙ තනියම. ගොදුර දැකපු තවත් එවුං ඉන්න බව දැක්ක නිසා මම අඩියට දෙකට ගිහින් එයා ගාවින් හිට ගත්තා. ඊළඟට ඒ දරන්න බැරි අතීරණේ නිස්සද්ද තප්පරේ. මිනිහා හෙලවුනා. හෙමිහිට අඩියක් දෙකක් ඉස්සරහට ගිහින් ආයෙමත් ඇවිත් මගෙ වටේ රවුමක් ඇවිදලා මගෙ පැත්තකින් හිට ගත්තා. එයාගෙ අත මගෙ අතේ ගෑවෙන නොගෑවෙන තරං. ආයෙමත් මගෙ පපුව ගිඩි ගිඩි ගාලා ගැහෙනවා.
"අපි අර පැත්තට යං" එයා කෙඳිරුවා.
ඒ අත දික්වුණේ හෝදං යනවට කලුගල් දාපු වෙරළ පැත්තට. කළුවර නිසා මට ඒ මූණ කියවන්න බෑ. ඒත් ඒ හඬ උද්යෝගිමත්. ඕනෑවටත් වඩා උද්යෝගිමත්. මිනිහා දවස ගානෙ එන, වැඩේ ඉවර වුනාම සල්ලි ඉල්ලන එකෙක්ද කියලත් මට හීන් බයක් ආවා.
"මොකටද?" මං ඇහුවා.
"වෙන මොකටද ඉතිං ? " කරදර කටහඬකින් එයා උත්තර දුන්නා.
"මොකද මෙතෙන්ට ආවෙ?" ආයෙ මිනිහ අහද්දි මම නිස්සද්දව හිටියා. ඒකා එක පාරටම මගෙ අත අරගෙන ඒකගෙ කලිසම උඩින් තියලා තද කලා.
"බලන්න නියම ආතල් එකක් ගත්තැකි". මාව ගැස්සුනා. ඒ අත සීතලයි. මං මගෙ අත ඇදලා ගත්තා. මට තේරුණා මේක තනියෙන් යන්න තියන ගමනක් කියලා. අනික මේක වෙනින් දවසක් නෙමේ. අද මගෙ උපන් දිනේ.
"මට බෑ වගේ..." මම යන්න හැරුනෙ හිනාවකුත් එක්ක. ඒත් පපුව ඇතුලෙ මොකද්දෝ දුකක් උනමින් තිබුනා. "පස්සෙ අපරාදෙ කියලා හිතෙයි, නියම ආතල් එකක් ඔයා අතාරින්නෙ..." මිනිහා ආයෙමත් කෙඳිරුවා. මං ඔහේ එළිය තියන පැත්තට ඇවිදන් ගියා.
"චුට්ටක් ඉන්නකො", මගෙ උපන් දින තෑග්ග කිව්වම ආයෙමත් මගෙ කකුල් නැවතුනා. මිනිහා ඇවිදන් ආවා.
" තියේනං රුපියල් පනහක් විතර ගන්න බැරි වෙයිද ? " එයා කෙඳිරුවා.
"ඒ මොකටද? " ටික වෙලාවක් මිනිහා අහක බලන් හිටියෙ ලැජ්ජවෙන් වගේ.
"අංකල්........, මම දවල්ටත් කාලා නෑ, බඩගිනියි..පොඩි උදව්වක් කරන්න.." මිනිහගෙ හඬ හීන් වෙලා. මං හිතුවා හරි, මිනිහා සල්ලි වලට එන එකෙක්. ඇඳුමෙන් පැළඳුමෙන් එයා කියන තරං දරුණු අහේනියක් මට පෙනුනෙ නෑ. කුඩු ගහන්න සල්ලි හොයනවා වෙන්නත් බැරි නෑ. ඒත් මට පුංචි කණගාටුවකුත් ඇති වුණා. ඒ මගෙ හැටි. මිනිහා ඇත්ත කියනවා වෙන්නත් බැරි නෑ.
"හරි දවල්ටත් කාලා නෑනෙ, මං රෑ කෑම අරන් දෙන්නං "
"න්..න්..නෑ..නෑ.. එපා.. එපා.. මට ඔයාට කරදර කරන්න ඕනෙ නෑ...." ඒ කටහඬේ දෙගිඩියාවක් තිබුණා.
"මොන කරදරයක්ද අයිසෙ? මාත් රෑට කෑවෙ නෑ තාම.. එන්න යං.” මිනිහා කල් මැරුවා..
“එනවද? " මං ආයෙත් ඇහුවා. මං යන්න පිටත් වුනාම මිනිහා ආවෙ මට අඩියක් පිටිපස්සෙන්. ඉස්ටේසමෙන් එලියට ඇවිත් පාරෙන් එහා පැත්තෙ හොටලේ මේසෙ මගෙත් එක්ක වාඩි වුනත් එයා වචනයක් වත් කිව්වෙ නැහැ.

"නම මොකක්ද?"
"අමිල"
"මොනවද කන්නෙ, බුරියානි? " මගෙ කටහඬ මොලොක්.
"හා" මිනිහා හිනා වෙලා කියලා ආයෙමත් ලොකුවට හිනා වුනා. හිටගෙන හිටපු වයසක පහේ වේටර්ට මම බුරියානි ගේන්න කිව්වා.
" එපා මං , විහිලුවට කිව්වෙ එච්චර ගණන් දෙයක් එපා, "
"පරක්කු වැඩියි දැන් ඔඩර් කරල ඉවරයි "
කෑම එනකං අපි නිස්සද්දව වාඩි වෙලා හිටියා, මොනවද අහන්නෙ කියලා මගෙ ඔලුවට ආවෙ නෑ. කන ගමන් ඔලුව උස්සලා අමිල මං දිහා උවමනාවෙන් බැලුවා.
" ඇයි අය්යෙ ඔයා මේක කරන්නෙ? .... මං කිව්වෙ ඇයි මට කෑම අරං දෙන්න හිතුවෙ....? එක පාරටම අංකල් අය්යා වෙලා. මං ඔහේ කල්පනා කලා. සමහර විට බඩ පිරෙනකොට දේවල් වෙනස් පේනව ඇති.
"අය්ය හිතනවද දන්නෙ නෑ මාත් හිඟන්නෙක් කියලා? "
"නෑ අද මගෙ උපන් දිනේ, ඉතිං මං හිතා ගන්නං මේ මගෙ උපන් දින පාටිය කියලා. මෙහෙම සංග්ර හයක් වත් කරන්න මට කවුරුවත් නෑ.."
" හැපී බර්ත් ඩේ අය්යෙ...." කන ගමන්ම අමිල මේසෙට උඩින් එයාගෙ වම් අත දික් කලා. මටත් දෙන්න උනේ මගෙ වම් අත.
"ඇයි ගෙදර අය? අය්යා බැඳලා නැද්ද?
"නෑ"
"අය්යට දැන් වයස කීයද? "
"හතලිස් පහයි අදට... "
"හතලිහකට වඩා නං පේන්නෑ "
"මං දන්නවා ඒක, ඔයාට කීයද?"
"විස්සයි" මං මේ කොල්ලට වඩා දෙගුණෙකටත් වැඩිය වැඩිමල්.
"ඉතිං ඇයි බඳින්නෙ නැත්තෙ?"
"මට ඕනෙ නැති නිසා..." ඒක කාලාන්තරක් තිස්සෙ ගොඩක් අය මගෙන් අහන් ප්ර ශ්නයක්. ඇත්තටම බලුවොත් මගෙන් වැඩිපුරම එක එක අය අහලා තියන ප්රතශ්නෙ ඕක වෙන්න ඇති. හැබැයි හතලිහ පැන්නට පස්සෙ ඒ ප්රනශ්නෙ අහන එක ටික ටික අඩු වෙනවා.
"අම්මෝ මං නං බඳිනවා.. මං මේක කරන්නෙ නිකන් ජොලියට ..කාටද ඕනෙ නාකි උනාම........................." අමිල කියෝගෙන කියෝගෙන ගිහින් එක පාරටම නැවැත්තුවා.
"මං වගේ වෙන්න? " මං ඇහුවෙ පොඩි හිනාවකුත් එක්ක.
"නෑ..නෑ.. මං කිව්වෙ මට ඒක කෙල්ලොත් එක්කත් කරන්න පුලුවන්.... අනික මං කැමති එහෙමයි... ජොලියට මිනිස්සුත් එක්ක ගියාට.... මේ මගෙ කෙල්ල...." අමිල දඩි බිඩියෙ පර්ස් එක ඇදලා පින්තූරයක් පෙන්නුවා. පින්තූරෙ හිටියෙ අවුරුදු දාහතරක පහළවක හුරු බුහුටි කෙල්ලෙක්.
" ඔයා මිනිස්සුත් එක්කත් යනවා කියලා එයා දන්නවද?" මං ඇහුවෙ හීන් හිනාවකින්.
"ආපෝ...න්න්නෑ..නෑ...."අමිල උත්තර දුන්නෙ ඇස් ලොකු කරලා.
"කෙල්ලෙක්ව ඇඳට ගන්න අමාරුයි අය්යෙ... අනික මං මේක දිගටම කරන්නෙත් නෑ..."
"ඔයා ඔය කියන ජොලියට විතරක්ම නෙමේනෙ මිනිස්සුත් එක්ක ඕක කරන්නෙ.. ඒකෙන් සල්ලිත් හොයනවනෙ....?" මිනිහා මූණ හිස් කරන් ඇස් ලොකු කරන් මගෙ දිහා බැලුවා.
" මෙහෙමයි....මගෙ එකෙන් එයාලත් ආතල් ගන්නවනෙ.... මං එයාලව පාවිච්චි කරනවා... එයාලා මට සල්ලි දෙනවා..". මට හිනා ගියා.
"එහෙමද? ඔයා කරනවා වගේම එයාලත් ඔයාව පාවිච්ච් කරනවනෙ එයාලා කැමති දේට...එයාලා ඒකට ගෙවනවා..එයාලා කටට ගන්න ආසා නං ඔයගෙ අහවල් එක සල්ලි දීලා ගන්නවා. ඔයාව විකිනෙනවා.. එහෙම නේද? " මිනිහා හොඳටම අවුල් වෙලා මගෙ දිහා බැලුවා මට හදිස්සියෙ මොකද වුනේ කියලා. සමහර විට මේ දැනුත් මාව පාවිච්චි වෙනවද කියන බයද මගෙන් ඒ එලියට පැන්නෙ? කැත වුනාම, වයසට ගියාම සමහර විට ඒ දේවල් සල්ලි වලට ගන්න වෙනවා.. ගණු දෙණු. එහෙම හිතනකොට මගෙ ආත්මෙට සාමයක් දැනෙනවා.
ලොකු නිස්සද්දතාවයකට පස්සෙ අමිල කතා කලා.
" එවලෙ ඔයාට හිතුණ මං ඔයාගෙන් සල්ලි ඉල්ලයි කියලා, එකයි වැල්ලට ආවෙ නැත්තෙ නේද? "
"නෑ ළමයො මං දැනං හිටියා ඔයා සල්ලි ඉල්ලයි කියලා, මං ඔයාට සල්ලි දෙන්නත් ඉඩ තිබුනා... ඒකම නෙමේ හේතුව..."
"එහෙනං? ඔයා එක හැමෝත් එක්කම කරන්නෙ නැද්ද?"
"නෑ, මං එහෙම හොයන්නෙ නෑ"
" එහෙනං ??????? මං කැතයිද? "
"අපෝ නෑ, ඔයා හොඳ පෙනුමයි... , ඔයාව දැක්කම මට ඒක ඕනෙ වුනා,පස්සෙ මට හිතුනා ඒක ඕනෙ නෑ කියලා, කොහොමටත් අද දවසෙ ඒ වගේ දෙයක් සල්ලි දීලා ගන්න ඕනෙ නෑ කියල හිතුනා. “
වේටර් ඇවිත් ඇහුවා බිල ගේන්නද?, සිගරට් ඕනෙද කියලා...?"ඔයාට සිගරට් ඕනෙනෙ?" මං ඇහුවම අමිල හිනාවුනා. මං සිගරට් එකක් ඕඩර් කලා.
"ඉතිං අද දවල්ට ඇත්තටම කෑවෙ නැද්ද?"
"අද දවස තිස්සෙ එක එක සාප්පු වල ගානෙ ඇවිද්දා, ඉතිං අතේ තිබ්බ සල්ලි ටික ඉවර වුනා"
"ඔයා රස්සාවක් කරන්නෙ නෑනෙ තාම?, ඉගෙන ගන්නවද?"
"නෑ ඒත් මං කොම්පියුටර් ක්ලාස් ගියා..." මිනිහා උත්තර දුන්නෙ අහක බලාගෙන. මට හිතුනා මං මෝඩ විදියට අහන එක එක ප්රයශ්න වලින් කොල්ලට රිදුනද කියලත්. ඒත් මිනිහා කතා කරන්න ගත්තා.
"දන්නවනෙ අය්යෙ මේ කාලෙ රස්සාවක් හොයා ගන්න හරි අමාරුයි, මට රට යන්න ඕනෙ. ඔය සවුදි වගේ රටකට. අපේ තාත්තත් ඉන්නෙ සවුදි ,මං නිකන් ගෙදර ඉන්නකොට අම්මගෙ බර බරේ. ඉතිං යාලුවොත් එක්ක අවිදින්න යනවා, අපි MC යනවා ඒකෙ හැමතැනම AC දාලා.. මරු”
එයා සිගරට් එක බීලා ඉවර වෙනකන් අපි ඔහෙ සද්ද නැතුව වාඩි වෙලා ඉඳලා අපි එතනින් එලියට ආවා. "කොහොමද එතන කෑම ? "
"හොඳයි , මරු , තැන්ක් යු අය්යෙ .."
"එහෙනං අපි යමු නේද? ඔයාට දැන් ගෙදර යන්න පරක්කු වෙලත් ඇති? "
එක පාරටම අමිල මං දිහා ලොකුවට බැලුවා.
"එහෙම හරි නෑනෙ අය්යෙ, අය්යගෙ උපන් දිනේට අය්ය මට සැලකුවා, මං තෑග්ගක්වත් දුන්නෙ නෑනෙ..."
"මොන තෑගිද අමිල, ඔයා ගාව ඔයාගෙ වැඩ වලටත් සල්ලි නැතුව කොහොමද ඔයා මට තෑගි දෙන්නෙ?"
"ඇයි සල්ලි? මට මාව තෑගි දෙන්න පුලුවන්නෙ?"
"වැරදියට හිතන්න එපා, මට පුලුවන් අද අය්යට කවදාවත් අමතක නොවෙන විදියෙ උපන්දිනයක් කරන්න, හැබැයි අය්ය කැමතිනම් විතරක්...."
මං අමිල දිහා පුදුමෙන් බැලුවා. එයා හිනා වෙනවා. ඒ මූණෙ දෙගිඩියාවක් නෑ. මං ඒ තෑග්ග බාර ගන්න තීරණ්ය කලා.
"හරි, ඒත් අපි කොහාටද යන්නෙ?"
"ඇයි රේල් පාරට ?" එයා යෝජනා කලා. එතෙන්ට යන්න මගෙ වැඩි කැමත්තක් නෑ, ඒ ගල් ගොඩේ මොනවා කරන්නද? එතන කිසි නිදහසකුත් නෑ. අමිලව ගෙදර් ගෙනියන්න බැරි ඇයි කියලා මම වාසි අවාසි කිරුවා.
"මං තනියම ෆ්ලැට් එකක ඉන්නෙ, මොරටුවෙ. ඔයාට පරක්කු වෙන්නෙ නැත්තං අපි එහෙ යමු" මිනිහව මට හැඩ්ල් කර ගන්න පුලුවන් කියලා තීරණය කරලයි මං එහෙම කිව්වෙ. මිනිහා ඔලුව වැනුවා. අපි ගෙදර ගියෙ බස් එකේ.
"ෂා ... මාරම ලස්සන තැනක් නෙ...." ගෙට ඇතුල් වෙනකොටම එයා කිව්වා. එයා සාලෙ ඇවිද්දෙ හරියට කෞතුකාගාරයක් ඇතුලෙ ඉන්නවා වගෙ.
"අම්මෝ... අය්යා මෙච්චර පොත් කියෝනවද?..." මගෙ පොත් රාක්කෙ ඉස්සරහ නතර වෙලා මිනිහා ඇහුවා.
"ඔව් මගෙ පාලුව නැති කර ගන්න...." මගෙ සාලෙ එක එක කාල වල මං එකතු කරපු පොඩි පොඩි කෞතුක බඩු, ඉටි පන්දම් රඳවන, සුවඳ ඉටි පන්දම්, මං අමාරුවෙන් හොයා ගත්තු පරණ පිංතූර වගේ දේ වලින් පිරිලා. මං ඒ බඩු එක එක තැන් වල තියලා, ආයෙ කාලෙකින් තියන තැන වෙනස් කරලා සතුටක් ලැබුවා. ඒ දේවල් මගෙ තනි පාට ජීවිතේට වෙනස් පාටවල් ගේනවා කියලා මට හිතිලා තිබුණා.
"අය්යෙ මේ ඔයාගෙ ගෙදර කට්ටියද?" අමිල අපේ පවුලෙ අයෙගෙයි, මගෙ යාළුවන්ගෙයි පිංතූර එල්ලලා තිබුණු තැනක ඉඳන් ඇහුවා. ඒ පිංතූර මට ඉස්සර සතුටින් ගෙවුනු දවස් මතක් කලා, දැන් ඒවා මගෙ සාලෙ ලස්සන කලා ඇර වෙන දෙයක් කලේ නෑ.
"ඔයාට තිබ්බෙ අද එයාලව බලන්න යන්න අය්යෙ, බලන්නනකො ඔයාට යාළුවො ගොඩක් ඉඳලනෙ, අපරාදෙ ඔයාට තිබ්බෙ ඒ අයත් එක්ක පාටියක් දාන්න........"
අමිල කිව්වා.
"මගෙ යාළුවොත් දැන් මගෙ වයසෙමයි, අපි පාටි දාන එක නවත්තලා ගොඩක් කල් අමිල...."
"පිස්සු ඔයා ඔයාගෙ වයස ගැන ඕනවට වඩා හිතනවා, අපරාදෙ කිසි ජොලියක් ගන්නෙ නැතුව...."
බලන්න කව්ද ඔයාට උපදෙස් දෙන්නෙ කියලා, මගෙ හිත මට ඇඟිල්ලෙන් ඇන්නා. අපෙ සංවාදෙ ඕනෙ නැති තැනකට ඇදිලා යනවදෝ කියලා මට හිතුනා. අපි මෙතෙන්ට ආවෙ වෙන දේකට නෙමේ අහවල් වැඩේටනෙ.
"ඇයි හිටං ඉන්නෙ වාඩි වෙන්නකො අමිල". අමිල වාඩි වෙලා එයාගෙ ටී ෂර්ට් එක ගැලෙව්වා.මාර ඇඟක් ඒක. තද දුඹුරු පාට හම, හිර පපුව, සික්ස් පැක් බේරිච්ච බඩ,හොඳට මස් දාපු අත්. ඒ ඇඟේ මවිල් නෑ. මාර ලස්සන ඇඟක්. "එන්න ඇවිත් වාඩි වෙන්න.." අමිල එයා ගාව ඉඩ පෙන්නලා මට කතා කලා. මම කලබල වුනා. මොනවා කරන්නද කියලා එක පාරටම මගෙ ඔලුවට ආවෙ නෑ. මං ගිහින් ටී.වී. එක දැම්මා.ඊළඟට මොකද්ද කරන්න ඕනෙ? මං හිතුවා.
"ඔයාට මහන්සිත් ඇති, නාගෙන එන්න අමිල..." අන්තිමට මං කිව්වා.
"හරි, " අමිල එක පාරටම නැගිටලා මිනිහගෙ ඩෙනිමෙ බොත්තම පැන්නුවා.
"න්න්..න්න්.නෑ..එන්න මං ඔයාට බාත් රූම් එක පෙන්නන්න." මිනිහා මං පස්සෙන් ඇවිත් දොර වහන්නෙත් නැතුව ඩෙනිමයි, යට ඇඳුමයි ගැලෙව්වා.
"එන්න අපි දෙන්නම එකට නාමු, වෙලාවත් ඉතුරු වෙනවනෙ..."මිනිහා කිව්වෙ බොහෝම සාමාන්යි විදියට. මං හිනා වුනා.
“දැන් ඔයාට ගෙදර යන්න බස් තියනවද?දැන් දහයටත් ළඟ ඇති “
"මං හිතන්නෙ නෑ දැන් බස් එකක් අල්ල ගන්න පුලුවන් වෙයි කියලා"
"කමක් නෑ ඔයා ඉස්සෙල්ලා නා ගන්නකො,තුවා ඇතුලෙ ඇති..." මං කාමරෙන් එලියට ඇවිත් ටී.වී. එක ඉස්සරහින් වාඩි වුනා.මට ඇහුනා වතුර වැටෙන සද්දෙ.
"නියමයි, මේකෙ උණු වතුරත් තියනවා”. අමිල ඇතුලෙ ඉඳන් කෑ ගැහුවා. ටී.වී. එකේ පෙන්නපු චිත්රමපටියෙ තිබුණෙ යුද්ධයක්. දෙපැත්ත හෝ ගාලා වෙඩි තියා ගන්නවා. ඒත් මගෙ ඔළුවට ඒකෙ පෙන්නපු දේවල් ගියෙ නෑ. මං ඔහේ බලා හිටියා. හදිස්සියෙ මම දැක්කා වෙලාව නමය හමාරයි කියලා. හැමදාම ගෙදරට ආපු ගමන් පුරුද්දට වගේ මං කරන්නෙ ටී.වී. එක දාන එක.වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමටදෝ ඒ පිස්සු පෙට්ටියට මං ඇබ්බැහි වෙලා.ඉතිං ටී.වී. එකේ යන වැඩසටහන දැක්කම මට අනුමානෙට වෙලාව කියන්න පුලුවන්. මම හිතෙන් වෙලාව ගණන් හදලා බැලුවා.අමිලට නාන්න තව විනාඩි පහළවයි, මට නාන්නත් විනාඩි විස්සක් විතර යයි. දෙන්නට අර වැඩේ කරන්න විනාඩි තිහක් හතලිහක් විතර යාවි. එත්කොට වෙලාව එකොළහ විතර වෙලා තියෙවි. ඒ වෙලාවට එයාට ගෙදර යන්න බස් තියේවිද? මං එයාට අද රෑ මෙහෙ නතර වෙන්න දෙනවද? එක පාරටම ලොකු අත් දෙකක් මගෙ උරෙස් වටෙන් ඇවිත් එතුනා.
"අය්යෙ..."මං ඔලුව උස්සලා බැලුවා. එයා මගෙ දිහා බලාගෙන. ඒක කිස් එකකට නියමෙටම ගැලපෙන ඉරියව්වක්. එයා ගාවින් මගෙ ෂැම්පු සුවඳයි, බොඩි වොෂ්වල සුවඳයි ආවා. ඒ ඇස් දිලිසෙනවා.ලස්සන කැරලි කොණ්ඩෙ අවුල් වෙලා. ඒත් මට අහන්න පුලුවන් වුනේ “හොඳට නා ගත්තද?” කියලා විතරයි.
"ඔව් අය්යෙ උණු වතුර ටික නියමයි" මං නැගිට්ටා. එයා ඇඳන් හිටියෙ තුවායක්.
"ඉන්න මං ඔයාට ෂෝටක් ගේන්නම්..." මං කිව්වා.
"අවුලක් නෑ , මෙහෙම හොඳයි, අපිට වැඩි වෙලා යන එකක් නෑනෙ..." මිනිහා හිනාවක් එක්කයි කිව්වෙ. මාත් හිනා වුනා.
"ඔව්, කමක් නෑ මං එකක් ගේන්නං, ඒත් ඔයා කැමතිනං අද රෑ ඔයාට මෙහෙ නතර වෙන්න පුලුවන්. ඒත් ඔයාලගෙ අම්මා කලබල වෙයි නේද? "
"නෑ අවුලක් නෑ, මං අම්මට කෝල් කරන්නං, තාත්තා ගිය මාසෙ ගෙදෙට්ට ෆෝන් එකක් එව්වා ඉතිං මට කතා කරන්න පුලුවන්, මං කියන්නං යාළුවෙක්ගෙ ගෙදර නැවතුනා කියලා. අය්යෙ ඔයාගෙ ෆෝන් එක දෙන්නකො මට ගෙදෙට්ට කතා කරන්න...."
මම ෂෝටක් ගෙනාවා. මිනිහා මගෙ ඉස්සරහම තුවාය ගලවලා ෂෝට ඇඳ ගත්තා. එහෙම එයාගෙ අම්මා එයාට නොදන්න තැනක ඉන්න දෙයිද ? මට හිතුනා.
"ඔයා ගෙදෙට්ට කෝල් කරලා ටී.වී. බල බල ඉන්න, මම ඉක්මනට නාලා එන්නං"මං මගෙ කාමරේට ගිහින් දොර වහලා ඇඳුම් මාරු කලා.එක පාරටම මගෙ ඔළුවට ආවෙ අමිලව එහෙම තනියම තියලා එන්න තරං මම එයාව විශ්වාස කරනවද කියන දේ. මිනිහගෙ ඇඳුම් තිබුනෙ මගෙ කාමරේ, ඉතිං ෂෝටක් විතරක් ඇඳන් මගෙ ඩී.වී.ඩී ප්ලේයර් එහ හරි ටී.වී. එක හරි අරන් එයා දුවයි කියලා හිතන්න අමාරුයිනෙ. ඊටත් පල්ලෙහා සිකුරුටි එකෙනුත් හිටියා.මගෙ පර්ස් එක තිබුනෙත් කාමරේ නිසා එච්චර බය වෙන්න දෙයක් නෑ කියලයි හිත කිව්වෙ. මිනිහාගෙ ඩෙනිම මගෙ ඇඳ උඩ. මම ඒකෙ සාක්කු වලට අත දාල බල්ලද්දි එයාගෙ පර්ස් එක මට හම්බවුණා .ඒකෙ තිබුනෙ රුපියල් විසි පහක් විතරයි. දවල්ටත් කාලා නෑ කියන කතාව ඇත්තක් වෙන්න පුලුවන්. මට එයාගෙ වයසත් බලන්න ඕනෙ නිසා මං එයාගෙ අයිඩෙන්ටියත් ඇදලා බැලුවා. වයස ගැන එයා කියලා තිබුනෙ බොරුවක්. එයාගෙ වයස විස්ස නෙමේ විසි දෙකක්.නම ඇත්ත, අමිලම තමා. වයස වැඩි වෙච්ච එක හොඳයි කියලයි මට හිතුනෙ. බාත් රූම් එකට ගිහින් මම හොඳට නෑවා. උණු වතුර ඇඟ දිගේ ගලනකොට අමුතුම සනීපයක් දැනුනා.ඇඟේ හැම මස් පිඬුවක්ම ඒ සනීපෙන් කිලිපොලනවා. ඒ සනීපෙට හැම මහන්සියක්ම හේදෙනවා. ලයිට් බිල වැඩි වුනත් ඒ සනීපෙට ලෝබ නිසයි මං උණු වතුර ගත්තෙ. වෙනදට මෙහෙම නාන ගමන්ම මං තනියම සතුටු වෙනවා. එත් අදනං එහෙම බෑ කියලා මං මටම කිව්වා. ඇයි මං එහෙම කරන්නෙ, මං එනකං එයා සාලෙ බලා ඉද්දි? මං කණ්නාඩිය ඉස්සරහ හිට ගත්තා. ඒකෙ මතුපිට හීන් පටලය බැඳිලා.ඒක මම අතින් පිහදානකොට ටික ටික මගෙ මූණ පැහැදිලි වුනා. ඇයි? ඇයි? මගෙම මූණ මාව අවුල් කරනවා. මං කිසි එළියක් නැති නිකම්ම නිකං සාමාන්යැ මැදි වයසෙ මිනිහෙක්. ඉතිං ඇයි එයා මෙහෙ ආවෙ? මගෙ මොන ලස්සනකටද? ඒ ඇත්ත මාව බයකරනවා. පරක්කු වෙලා හරි, ඉක්මනටම හරි නාකි වෙන්න කිට්ටු වෙච්ච කඳක් නේද මං? ඉතිං ?
එත් මේ අතට ආපු මොහොත, මේ සතුට අතඇරලා දාන්න මට බෑ. මම සරමකට බැහැලා පර්ෆියුම් ටිකක් ලාවට තවරගෙන එළියට ආවා.මං යනකොට අමිල සී.ඩී. රැක් එක ලඟට වෙලා සී.ඩී. තෝරනවා. මාව දැක්ක ගමන් කොල්ලා ගැස්සුනා
."නාලා ඉවරද මෙච්චර ඉක්මනට? ,අම්මෝ අය්යා ගාව මාර සී.ඩී. තොගයක්නෙ තියෙන්නෙ, මේ අලුත්ම සින්දු තියන ඒවත් තියනවා "
"ඔව්, මං ඔයාලා අහන අලුත්ම සින්දුත් අහනවා. එතකොට මට බොරුවට හරි ටිකක් තරුණයි වගේ දැනෙනවා.." මං කිව්වෙ හිනා වෙලා.
" අපෝ ආයෙමත් වයස කතන්දරේ ඇද ගත්තා..."
අපි ආයෙමත් ටී.වී. එක ඉස්සරහින් වාඩි වුනා. එයා සෙටියෙ, මම පුටුවෙ.
" අය්යෙ ඔයා ඔහොම ඉඳලා හරියන්නෙ නෑ. ටිකක් එහෙ මෙහෙ යන්න ඕනෙ ඔය පාටි වලට එහෙම"
"මං යනවා"
"මං කිව්වෙ ඔයගොල්ලන්ගෙ පාටි වලට, ඒවා තියනවනෙ?"
"තියනවා, තියනවා.... ඒත් ඒවා තියෙන්නෙ ඕගොල්ලො වගේ තරුණ අයට මිසක් මං වගේ අයට නෙමේ, ඊටත් ඕවයෙ තනියෙන් යන්න මං කැමති නෑ...."
"ඇයි තනියෙන් යන්නෙ, මාත් එන්නං. පාටිය ඉවර වෙනකනුත් ඔයත් එක්කම ඉන්නං, හැබැයි අය්ය මට ටිකට් එකක් අරන් දෙන්න ඕනෙ... ඒවයෙ ටිකට් හරි ගණන්නෙ...වැරදියට ගන්න එපා අය්යා ලව්වා මං ටිකට් ගන්න හදනවා කියලා.. අය්යා ඒ වගේ තැන් වලට ගිහින් යාළුවො අඳුන ගන්න ඕනෙ....හරිනං අය්යට ඕවට යන්න තිබුනෙ මීට කලින්... තරුණ කාලෙ…." මට හිනා ගියා.
"අපි තරුණ කාලෙ ඕවා තිබුනෙ නෑ, ශොපිං මෝල්, ඉන්ටර් නෙට්..එක එක සංවිධාන ඔය මොකවත්ම තිබුනෙ නෑ..දැන් දැන් ගොඩක් දේවල් වුනාට අඩු තරමෙ , දැන් කට්ටියට මුණ ගැහිලා තේකක් බොන්න හරි පුලුවන්ං"
"ඉතිං ඒ කාලෙ ඕගොල්ලො හම්බවුණේ ?"
"අහම්බෙන් හම්බවුනොත් තමා ඉතින්..."
" අය්යා කාත් එක්කවත් යාලු වෙලා ඉඳලා නැද්ද? මං කිව්වෙ පිරිමි අය එක්ක සම්බන්දෙක? "
"පොඩි පොඩි සිද්දි කීපයක් තිබුනා ඒ දවස්වල "
"ඒ එකක්වත් දිගටම තියා ගත්තෙ නැත්තෙ?ඒකනෙ අවුල නේද? ඔක්කොම එවුං වටේ යනවනෙ...."
"හැමෝම එහෙම නෑ.. හැම දේම සදාකාලිකත් නැහැනෙ......"
"ඉතිං අය්යා තාම පරක්කු නැහැනෙ..."
"හරි කෙනා මුණගැහුනොත්..."
එයා මගෙ ඇස් දිහා ගැඹුරින් බැලුවා. සමහරවිට එයා බලපොරොත්තු වෙච්ච උද්යෝගෙ, දිලිසීම මගෙ ඇස් වල ඒ වෙලාවෙ තියෙන්න නැතුව ඇති. අන්තිමට අපි ආයෙමත් නිස්සද්දතාවකට ලිස්සලා ගියා. අපි ඔහේ ටී.වී. එක දිහා බලන් හිටියා. අනිතිමට ඒ නිස්සද්දතාව එයා කැඩුවා.
"අපි දෙයක් කරන්නනෙ ආවෙ... නේද?, දැන් ඔයාට ඒක ඕනෙ නැති වෙලා වගේනෙ?" මං හීන් හිනාවක් එක්ක එයා ගාවට ගියාම එයා ඔළුව උස්සලා මං දිහා බැලුවා. මං පාත් වෙලා ඒ අපූරු තොල් වල මෙලෙක බැලුවා.
පැහැදිලි ඉර එළිය දෝරෙ යන ලස්සන උදේ මං ඇහැරෙනකොට මගෙ එහා පැත්තෙ තිබුනෙ අමිලගෙ කඩවසම් මූණ. එයා පැත්තට හැරිලා නිදි. ඒ මූණ නෑඹුල්,ඊයෙ රෑ පාරෙදි දැක්ක මූණට වඩා මේ පෙනුම වෙනස්, මොකක්දෝ සාමයක්, අහිංසක කමක් ඒකෙ තැවරිලා. ඒක හීනයක් නෙමේ,අපි රෑ පුරා බෙදා ගත්තු සතුට... මොකද්ද ඒකට කියන හරි වචනෙ සතුටද...? දැන් මගෙ පැත්තකින් එයා ගුලි වෙලා නිදි. ඒක හීනයක් නෙමේ.ඒ ඇඟේ උනුහුම මේ දැනුත් මගෙ ඇඟේ තැවරෙනවා. මගෙ ඔළුව ඇතුලෙ තිබිච්ච පැහැදිලි ගතියත් එක්ක මං ගිහින් එයාටත් එක්ක හොඳ උදේ කෑම වේලක් හැදුවා. ටිකකින් එයා ඇවිත් මාව හිර කරලා ඉඹලා ගුඩ් මෝනිං කිව්වා.
"යන්න යන්න මූණ හෝදං එන්න" මං එයාව හුරතල් විදියට එලෙව්වා.
"ම්ම්ම්... රහයි," කන ගමන් එයා කිව්වා. මං හිතන්නෙ මේ එයා ඉංග්රීවසි පන්නෙට ගන්න පළවෙනි කෑම වේල.
"ඔයා රහට උයනවා" මං හිනා වුනා.
"උයන්න විතරක් නෙමේ අනිත් ඒවටත් හොඳයි..." එයා කිව්වෙ සද්දෙට හිනා වෙවී.
"මගෙ වයසට නරකම නෑ නේද? "
" ඔව් ඉතින් අවුරුදු ගාණක පලපුරුද්දනෙ ... ඊයෙ කොහොමද හොඳයිද?"
"ම්ම්ම්.. හොඳයි, මං හිතන්නෙ ඔයාටත් හොඳ පලපුරුද්දක් තියනවා''
"ඔන්න ඔන්න අය්යා හින්ට් පාස් කරන්න ගත්තා, මගෙ වයසට මං ඕනෙ තරං කරලා තියනවා තමා.... පලපුරුද්දක් තියන අය ගති....''අපි විනෝදෙන් බර දේවල් කිය කිය කෑවා. දැන් තියන්නෙ සරල පහසුවක්, වෙලාව වේගෙන් ගැලුවත් අමිල ගෙදර යන්න හදිස්සියක් පෙන්නුවෙ නෑ.
"අම්මා බලන් ඇති නේද.....'' කියලා මං මතක් කලාම එයා කඩිමුඩියෙ කාමරේට ගිහින් ඇඳන් ආවා.මම එයත් එක්ක දොර ළඟට ගියා.
"ඔයා කැමතිනං අපි ආයෙ දවසක ඒක කරමු... මෙන්න මගෙ නොම්බරේ.. ඕනෙ වෙලාවක කෝල් කරන්න.." එයා දිලිසෙන ඇස් වලින් බලලා කුරුමිනි අඬු අකුරෙන් එයාගෙ නමයි ටෙලි ෆෝන් නොම්මරෙයි ලියපු චූටි කඩදාසි කෑල්ලක් දුන්නා. මං ඒ කොළ කෑල්ල ගත්තෙ ආයෙ කෝල් කරන්නං කියලා පොරොන්දු වෙලා. එයා යන්න කලින් අපි දෙන්නා වැලඳ ගත්තා. ඒක නිකං ලිංගික ආසාවට කරපු දෙයක්ම නෙමේ. ඊට වඩා මොකද්දෝ බරක් එතන තිබුණා. එයා කොරිඩෝ එකේ ටික දුරක් ගිහින් ආයෙ හැරිලා හිනා වුනා. පඩිපෙළ බහින ගමනුත් නැවතිලා අත වැනුවා.
එයා නොපෙනී ගියාට පස්සෙ මං දොර වහද්දි මගෙ පපුව එක පාරට තේරෙන්නෙ නැති හැගීම් මහ හුඟකින් බර වෙලයි තිබුනෙ. ඒක වචනෙට ගන්න බැරි හැඟීම් ගොඩක්, නිකං දුකක් එක්ක කලවං වෙච්චි සතුටක්, ආලෝකයත් එක්ක කලවං වෙච්චි අඳුරක් වගේ දෙයක් ඒක. මට එයා යනවට දුකක් තිබුනත්, ඒක මගෙ තනිකම ගැන දුකම, නෙමේ වෙනදට කවුරුහරි මෙහෙම රෑට ඉඳලා උදේට යනකොට දැනෙන. මේක මොකක්දෝ නිශ්චල සතුටක් වගේ එකක්.
මං ගිහින් කෑම මේසෙ අස් කරද්දි දොරේ බෙල් එක වැදුනා. පුදුමෙට වගේ ඒ අමිල. එත් ඒ මූණ බර වෙලා.
"ඇයි මොකද වුනේ මොනවහරි අමතක වුනාද ?" මම ඇහුවා. එයා හිටියෙ නිස්සද්දව පොළව දිහා බලාගෙන. "කියන්න ළමයො මොකද වුනේ....?"
"මං ඔයාට ලොකු වැරැද්දක් කලා අය්යෙ..."
"මොකක්ද...?"
අමිල සාක්කුවට අත දාලා මොකක්දෝ පොලිතින් උරයක් දිග ඇරියා. මං අඳුන ගත්තා ඒක. ඒ මගෙ ඩිජිටල් ඩයරිය.? එයා ඒක දුන්නම මම ගත්තෙ පුදුමෙං ගොළු වෙලා.
" ඒක මහ බලු වැඩක්, ඇයි මං එහෙම කලේ...? අනේ මට සමාවෙන්න අය්යෙ...."
මොකක්ද කියන්න ඕනෙ කියලවත් මගෙ ඔළුවට ආවෙ නෑ.
"ඔයා ඒක කොයි වෙලේද ගත්තෙ?, අද උදේ?...විකුණන්නද හිතුවෙ...?
"නෑ, යාළුවන්ට පෙන්නන්න ගත්තෙ..."
"ඉතිං ආයෙ ගෙනාවෙ?"
"මට සමාවෙන්න අය්යෙ... ඔයා මට කොච්චර හොඳට සැලකුවද?, ඕක අරං යද්දි මට මං ගැනම අප්පිරියා හිතුනා..ඔයා ආයෙ කවදාවත් මාව විශ්වාස කරන එකකුත් නෑ, මාව මුණගැහෙන එකකුත් නෑ... මං එච්චරට කැත වැඩක් ඔයාට කලේ..." ඊට පස්සෙ එයා නිස්සද්දව බලං හිටියා. මොනවද කියන්න ඕනෙ කියලා මාත් දැනං හිටියෙ නෑ. ඒ මොහොත හරි දිගයි.
"මං ඔයාට තවත් කරදර කරන්නෙ නෑ, මං යනවා..." අමිල හැරිලා කොරිඩෝ එක දිගේ ඇවිදං ගියා.
"යන්න එපා අමිල, පොඩ්ඩක් ඉන්න...." මට කෑ ගැහුනා. එයා ආයෙත් ආවා.
"මේක තියා ගන්න" මං ඒක එයාගෙ අතට දුන්නා. එයා ඒක ගත්තෙ නෑ. පුදුමෙන් මං දිහා බලං හිටියා විතරයි. "එ..එපා.. මට ඒක ඕනෙ නෑ..."
"ගන්න මේක, මේක මගෙන් තෑග්ගක්, ඇත්තටම ඕක මටත් හම්බවෙච්ච තෑග්ගක්.. ඒත් ඒක පාවිච්චි කරන හැටි මට ටිකක් තේරැම් මදි... මේක මෙහෙ තිබුනොත්... මේක දකින දකින සැරේට මට ඔයා මේක ගත්තා නේද කියලා මතක් වෙයි... අනික ඇයි අපි ලස්සන මතක අමතක කර ගන්නෙ... ඔයා මේක ගන්නම ඕනෙ...''අමිල හෙමිහිට අත් දික් කරලා ඒක ගත්තත් කෙලින් ඇහැ දීලා මගෙ දිහා බැලුවෙ නෑ
."ඔයාට ආයෙ කවදාවත් මාව දකින්න ඕනෙ නෑනෙ...” එයා බිම බලාගෙනම කිව්වා. මම හිනා වුනා.
"මොකෝ නැතුව.. ආයෙ මගෙවත් වෙන් කාගෙවත් දෙයක් හොරෙන් ගන්න එපා අමිල, ඔයා ඕක ඉල්ලුවනං මම අනිවාර්යෙන්ම දෙනවනෙ.. දැන් ඔයා යන්න, ඔයාට පරක්කු වෙනවනෙ... මම පස්සෙ කෝල් කරන්නම්.... "
"මට සමාවෙන්න අය්යෙ..." අමිල හෙමින් හෙමින් පඩි බැස්සා.එයාගෙ ඔළුව බිමට බර වෙලයි තිබුනෙ.
මම දොර වහලා, සාලෙ ජනේලෙ ඇරියා. හීතල හුළං පාරක් ඇවිත් මාව කිති කැව්වා. මොනවා වුනත් එයා ආපහු ආවනෙ... එයා තාම පොඩි එකෙක්.. මට ඊයෙ රෑ මතක් වෙලා හිනා ගියා.ජනේලෙන් මට පෙනුනෙ ඉර එළියෙ නැලවෙන සන්සුන් මුහුදක් වගේ එක යායට තියන වෙනස් වෙනස් වහළවල් දාස් ගාණක්. අහස පැහැදිලියි. දීප්තිමත්. සන්සුන්.

 
අසේල කරුණානායක.
පරිවර්තනය - ඉසුරු චාමර සෝමවීර
ඉසුරු චාමර මහතාගේ kirikawadi - blog එකෙන් උපුටාගන්නා ලදී....Authors Note :similarity is coincidential. First published in the Journey Magazine - Asela K

Link -  http://kirikawadi.blogspot.com/2011/11/blog-post.html

Forbidden Love...