එක දවසක් ... By Kanishka Herath

campus ජීවිතය හමාර කල අපි දෙන්නටම රැකියාව ලැබුනේ අවිස්සාවේල්ලට කිට්ටුව තිබෙන නගර දෙකක. ජීවිතයේ තවත් ටික කාලයක් හෝ එකට ඉන්න ලැබෙන එක ගැන අපි දෙන්නටම දැනුනේ පුදුමාකාර සතුටක්. අපි දෙන්නටම යන්න පහසු විදියට කිට්ටුවෙන් අපි ගෙයක් හොයාගත්තා. අවිස්සාවේල්ල - කෑගල්ල පාර අද්දර තිබුන ඒ ගෙදර පුංචි පරණ තාලේ ගෙයක් උනත් ඇත්තටම හරිම සිරියාවයි. පිටිපස්සෙන් වෙල් යාය. වටපිටාවත් හරිම සුන්දරයි. ගෙදර අපි දෙන්නට කෑම හදල දෙන්න නැන්ද කෙනෙක් අවා. උදේ ඇවිල්ල එයා අපිට කෑම හදල දීල හවසට යනවා. මුළු ගෙදරම අපි දෙන්නට අපේ රාජ්ජයක් වගේ තමා. පුදුම ආසාවකින් සහ පුදුම සුන්දරත්වයකින් අපි කාලය ගෙව්වා.

කොහොම නමුත් අපි දෙන්නගේ ආදරයට මම කරපු කැපකිරීම විශාල බව මම දන්නවා. මම උට දුන්න ආදරයට වඩා බොහොම අඩු ආදරයක් තමා මට උගෙන් ලැබුනේ. මගේ හිත ඇත්තටම ගොඩක් ඒ ගැන දුක් උනා. සමහරදාට මට තනියමත් අඩුන ඒක මතක් වෙද්දී.මම ගොඩක් friendly කෙනෙක්. නමුත් උ එහෙම නැහැ. ගමේ මිනිස්සු උනත් මට ගොඩක් කැමතියි. උට කැමැත්තක් තිබුන නම් එහෙම කැමති උනේ උ මගේ යාළුවා නිසා. ඇත්තටම මම ආදරය කරපු තරමටම මටත් උ ආදරය කලානම් කියන ආසාව නිතරම මගේ හිතේ තිබුණා. ඔය අවුරුදු හයක කාලයේ අපි දෙන්න අතර අනන්තවත් පොඩි පොඩි ප්‍රශ්න ඇති උනත් ඉක්මනින්ම ඒවා අමතක කරලා අපි දෙන්නා නැවතත් පුරුදු ආදරයෙන් එකතු උනා.


 නමුත් දවසක් අපි දෙන්න අතර ඇති උන ප්‍රශ්නය ගොඩක් දුර දිග ගියා. මට ඇත්තටම උව එපාම උනා. මගේ හිතේ උ ගැන ලොකුම ලොකු ලොකු අප්පිරියාවක් හට ගත්තා. ඇති උන ප්‍රශ්නය මගේ හිත එතරම්ම කලකිරීමකට පත්කලා. මම ගෙදර යන්න තීරණය කලා. අපි දෙන්න ඒ දවස් වල අපේ post graduate exam එකට පාඩම් කර කර තමා හිටියේ. මම bag දෙකකට පොත් සහ ඇදුම් දාගත්තා. උ දැනගත්තා මම යන්න සුදානම් වෙන බව. උ පැත්තක ඉදන් සැරෙන් ඇහුවා " උබ ගෙදර යන්නද යන්නේ" කියලා. මම කිසි දෙයන් ඇහෙන්නේ නැහැ වගේ මගේ ඇදුම් සහ පොත් සුදානම් කලා. තවත් වෙලාවකින් උ දැනගත්තා මම ගොඩක් ලොකු තීරණයකට ඇවිල්ල වග. උ ලගට ඇවිල්ල" උබ ගෙදර යන්නද හදන්නේ මචන්" කියල ඇහුවා. මම කිසිම ගණනකට නොගෙන මගේ ඇදුම් සුදානම් කරලා මමත් ඇදුම් ඇද ගත්තා. දැන් උ ටිකක් බය වෙලා වගේ මගේ අගට ඇත තියලා "අනේ යන්න එපා මචන්" කිව්වා.


මම ඇත්තටම හිටියේ තරහින්. ඒක නිසා මට ඒවා මොකුත් ඇහුනේ නැහැ වගේ. පස්සේ උ ලගටම ඇවිල්ල මව අල්ලාගෙන "අනේ මචන් උබ යන්න එපා. මට උබ නැතුව ඉන්න බැහැ" කිව්වා. මම කිසිත් නොකියම bag දෙක අරගෙන දොර ඇරගෙන පාරට ආවා. උත් පස්සෙන්ම ආව. ඉස්සරහ තිබුන bus halt එකට මම ගියා. දැන් උ පස්සෙන් එනවා "අනේ මචන් යන්න එපා" කිය කියා. කෑගල්ල bus එකක් ආව. මම බුස් එකට නැගල උ දිහා බැලුවා. උ ඉතාම අහිංසක විදියට ම දිහා බලාගෙන බෙල්ල නවල මට bus එකෙන් බහින්න කියල ඉගි කලා. bus එක ඇද්දුව. උ bus එක ඇතට යනතුරුම බලා ඉන්නවා මම දැක්කා. මගේ හිතේ තිබුන තරහ නිසා ඇත්තටම මට උගේ මොනවත්ම හොදක් ඒ වෙලාවේ මතකයට අවේ නැහැ. bus එක කෑගල්ලට ගියා. නමුත් එතකොට මගේ හිතේ උ ගැන තිබුන තරහ ගොඩක් අඩුවෙලා. මම ගෙදර යන්න අනිත් bus එකට නැග්ගා. පැය හතරක විතර ගමනකින් පස්සේ මම ගෙදරට ලගාවෙද්දී ගොඩක්ම හවස් වෙලා. අම්ම ඇහුවා " මේ මොකෝ හදිසියේම" කියලා. මම මොකුත් නොකියම කාමරයට ගියත් මට දරාගන්න බැරි තරමේ පාළුවක් දැනෙන්න ගත්තා.

  පොත් bag එකත් ඇදුම් bag එකත් දැක්ක අම්ම දැනගත්තා මම ආවේ ටික දවසක් ඉන්න බව. නමුත් මගේ පපුව පිච්චිලා යනවා වගේ දැනෙනවා දැන් දැන්. තොල කට වේලෙන්න ගත්තා. මට හැම තැනම උව පේන්න ගත්තා. උගේ කටහඩත් උගේ හිනාවත් පේන්න ගත්තා. මට මොනවා වෙනවද මටම හිතා ගන්න බැහැ. ආපහු දුවගෙන යන්නමට මොනවා වෙනවද මටම හිතා ගන්න බැහැ. ආපහු දුවගෙන යන්න හිතෙනවා උව හොයාගෙන. කොච්චර පුංචි වේලාවක්ද තරහා තිබුනේ. උ ගැන හිතේ තරහක් ඇති උන එකට දැන් මම මටම දොස් කියගන්නවා. මගේ හිත මටම වද දෙන්න ගත්තා. මට දැන් මතක් වෙන්නෙම උගේ හොද විතරයි. අපි දෙන්න ගෙවන ජීවිතේ ලස්සන පමණයි මට දැන් දැනෙන්නේ. අනේ මම උත් එක්ක තරහ උනේ ඇයි....., මට මගේ හිත පාලනය කරගන්න බැරි උනා.

මගේ මූනේ සතුටක් නැති බව දැනගත්තු අම්මා ඇහුවා "මොකෝ, ප්‍රශ්නයක්ද?" කියලා. මම නැහැ කිව්වා. අම්මා රසට උයල දුන්නත් ඇත්තටම මට කන්න හිතක් නැහැ. මේ රැ ආපහු යන්නත් බැහැ. අම්මා බලාවි මට මොනා වෙලාද කියලා එහෙම යන්න හැදුවොත්. මම ගෙදරට එන ටිකට උ ගෙදරට් calls 3 ක් දීල තිබුණා. "අනේ උට මොනතරම් පාළුවක් දැනෙනවා ඇතිද.." මගේ හිතට දරාගන්න බැරි තරමට වේදනාවයි. අම්මා පොඩ්ඩක් එහාට මෙහාට වෙනතුරු ඉදල මම උට call එකක් ගත්තා. "මචන්, මම හෙට එනවා" කිව්වා විතරයි උ අඩන්න ගත්තා. මටත් ඇඩෙන්න ආව නිසා මම ටක් ගාල phone එක තිබ්බා.

 පහුවදා උදේම තියෙන bus එකෙන් මම යන්න ලේස්ති වෙද්දී අම්ම ඇහුවා "මොකෝ මේ" කියලා. මම කිව්වා " office එකේ යතුර බැරි වෙලා ගෙනල්ලා. ඒක නිසා යදිසියේම යන්න වෙනවා" කියලා. bus එකට නැගල bus එක යන්න පිටත් උනත් ඒක යන්නේ හිමින් කියල මට දැනුනා. මට එතරම්ම ඉකමනින් යන්න ඕන. කෑගල්ලෙන් අවිස්සාවේල්ල bus එකට නැගලා ගෙදර ගාව halt එකෙන් බැහැල මම අඩියට දෙකට ගෙදරට දිව්වා.

bell එක ගහපු ගමන් උ ඇවිල්ලා දොර ඇරියා. දොරේ එක පියනක් ඇරලා උ, මා දිහා බලා හිටියේ කවදාවත්ම දැකල නැති, දකින්න ආසාවෙන් හිටපු කෙනෙක් දැක්ක වගේ. උගේ ඇස් වල තිබුනේ දුකක්ද සතුටක්ද කියල මට ඇත්තටම කියන්න බැහැ. ටිකක් වෙලා මා දිහා බලා ඉදල උ මගේ bag දෙක අරගෙන ඇතුලින් තිබ්බා. ඊට පස්සේ මගේ අත් දෙකෙන් අල්ලාගෙන මාව ඇතුලට අරන් දොර වැහුවා. මගේ ඇස් දිහා උ, බලා හිටිය විදිය මතක් වෙද්දී මට තවමත් මගේ පපුව පිච්චිලා යනවා වගේ දැනෙනවා. උගේ ඇස් දෙක කදුලින් බර වෙලා ,නමුත් ඊට කලින් මගේ ඇස් වලින් ගලා ගිය කදුලින් අපි දෙන්නගෙම අත් තෙමුනා. අපි එකම වචනයක්වත් කතා නොකලත් දහසක් දේවල් ඇස් වලින් කියාගත්තා. ඇත්තටම අපි දෙන්නා සිහින ලෝකෙක.

 දෙන්නගෙම අත් තෙමුනා. අපි එකම වචනයක්වත් කතා නොකලත් දහසක් දේවල් ඇස් වලින් කියාගත්තා. ඇත්තටම අපි දෙන්නා සිහින ලෝකෙක වගේ ටික වෙලාවක් කදුලින් බර උන ඇස් වලින් අපි දිහා බලා හිටියා. "උබ මාව දාල ආයෙත් කවදාවත්ම යන්නේ නැහැ නේද මචන්" උ, මගෙන් ඇහුවා. " කවදාවත්ම නැහැ මචන්. කවදාවත්ම මම උබව දාල යන්නේ නැහැ" මම උව තදින් බදා ගෙන අඩ අඩ කිව්වා.....................................................

තවත් එක් නොකී කතාවක්...

මේ අපේ කනිෂ්ක හේරත් සොයුරාගේ ලොවට​ නොකී,හැඟුම් බර ඇත්ත කතාව.තවත් මේ වගේ කතා කීයක් ලොවට හොරෙන් අපි අතරම සැඟවී ඇත්ද​?

මෙන්න ඒ සත්‍යය කතාව ඔහුගේම වචන වලින්.

"I had a gay love for six years when i was in campus. He wanted to marry. I allowed. He wanted me to be his bestman. I did it. But can you imagine how difficult it was for me to spend time as bestman on his wedding day. I cried loudly inside the toilet of the hotel. No one was there to share my pain. I felt as the whole... world was in fire. Later, i also married, but never met him thereafter...........
The day before his wedding day i went to his place in gampaha. Everyone was busy, getting ready for the wedding. I was in a dreamy world, no hunger, no thirst and no sense of the sorounding at all. Every minute every second my heart got burnt with the sense of my boyfriends departure on the following day. In the evening we two went to the temple, no single word exchanged between us. Both are in deep sorrow and burning in pain. How many words., how many stories, how many laughs, how many cries have been exchanged between us during past six years, but now.. ...., only silent exchanges burnig in pain......, In the temple we did nothig, but crying hugged each other... no feeling who saw us, we never worried of that. Only tried to get the last smell of our six years love............, around 8pm we reached home and i went to the bed without having any dinner.
I was given a room to be shared with his brother. Sleep never came to me. I remembered everything, whole six years love as a romantic film...., no one to tell these , i only had to make silent tears as his brother could hear. I felt if i could stop the next day dawn, but i failed. Late in night, without knowing to me , i had gone to sleep. arly in the morning i felt some one slowly opening the door. I kept still and silent. Soon i felt the sweet smell of him, he gave me the last kiss of our lives.

Wedding was in biyagama village hotel. In the hotel i felt as i was in fire. I ran to the toilet of the hotel and cried loudly. I tried my maximum to avoid my eyes with him. Every time i saw him he was keeping his eyes at me. When he was close leave for honeymoon , i felt my heart was going to burst. Luckily one friend of both of us felt this. He came to me and asked whether i want to leave. I said yes. Without telling anyone we left the hotel from the rear gate
In the car i did nothing but crying. He stooped the car infront of gampaha station. There was one hour more for the train. He asked me whether i want to drink. I said no. Everything started to film in my mind. How we did shopping in gampaha town, how we wathched films, how we walked in the railway hands in hand, how we bathed in the ketawela anicut in weekends... every thing. I felt i fell from pan to fire. Luckily the train came and in a dreamy world i got into the train. My friend was waiting till the train disappeared.
Close to midnight i reached home. Still i dont have a clear memmory of those days. Later i also married. I was much brighter than him when we were in campus and i got through the final exam with a class. But now........, my friend and his wife are both consultants and my self being the suffered is still spending my life with the suffered of this country in a remote area in --------------- zone.
What i have to tell at the end is, not to involve in gay love. It will only bring sorrow to your life. But having a good gay friendship will be much benificial to your life As you can share all your feelings with yoUr gay friend, nothing to hide and sex........... mmmmmmmmmmmmm its upon you to decide. may be....... i mean.................................."

කනිෂ්ක සොයුරානම් කියන්නේ ආදරය එපා කියලයි.ඒත් ආදරය අපි බලෙන් ඇති කර ගන්න දෙයක් නෙවෙයි නේද​. ඉතින් ආදරය ඇතිවෙන එක අපිට නවත්තන්න පුලුවන්ද?